सावळा घन
घननिळ्या सावळ्या
येशिल कधी भेटीस
आसमंत अवघे पेटलेले
तन मन कासावीस
वेलीवरती फुललेले
पुष्प कोवळे सुकले रे
ग्रीष्माच्या या उष्ण झळांनी
उन्मेषांकुर मिटले रे
प्रकाश साहवेना आता
दे दान तव काजळाचे
नक्षत्रांच्या मालेगत
रात्री बरसणाऱ्या चांदीचे
सावळ्या रुपांत तुझ्या
मिसळ माझे माझेपण
मी धारा मीच वारा
मी आकारहीन, अस्तित्वहीन
घननिळ्या सावळ्या
सत्त्वरी येई भेटण्यास
मन जाहले उत्सुक
शरीरबंध तोडण्यास
---- मुक्ता