आज नेहमीप्रमाणे त्या म्हातारीने;
आरशात स्वतःला निरखून पाहिलं;
तारुण्यातलं तिच आरस्पानी सौंदर्य;
तिने बऱ्याचदा आरशात शोधलं.
कधीकाळी तिच आणि आरशाच;
एक घट्ट अनामिक नात होत;
तिच्या पहिल्यावहिल्या प्रेमाच गुपित;
तीन त्यालाच फक्त सांगितलं होत.
आरशानेही प्रामाणिक मित्रासारखं;
तिच खुललेलं रूप दाखवलं होत;
आजही तो प्रामाणिक होता;
पण तिने ते कधीच स्वीकारलं नव्हत.
आयुष्यातले मोरपंखी दिवस जगताना;
सुरकुत्या अचानक वस्तीला आल्या;
तिच्या जगण्याच्या अनुभवाच्या ;
त्या जिवंत साक्षीदार झाल्या.
सुरवातीस तिनेही केला होत प्रयत्न;
तिला नकोस वार्धक्य झाकायचा;
पण आता खरंच तिला ;
कंटाळा आलाय या सगळ्याचा.
प्रत्येक माणसासारखं माझंसुद्धा हे;
प्राक्तन आहे अस आजकाल म्हणते ती;
तरीसुद्धा हसेल कधीतरी आरशात तिची सुंदर प्रतिमा;
म्हणून अभावितपणे आरशात पाहते ति