आरसा

आज नेहमीप्रमाणे त्या म्हातारीने;

आरशात स्वतःला निरखून पाहिलं;

तारुण्यातलं तिच आरस्पानी सौंदर्य;

तिने बऱ्याचदा आरशात शोधलं.

                      कधीकाळी तिच आणि आरशाच;

                      एक घट्ट अनामिक नात होत;

                      तिच्या पहिल्यावहिल्या प्रेमाच गुपित;

                      तीन त्यालाच फक्त सांगितलं होत.

आरशानेही प्रामाणिक मित्रासारखं;

तिच खुललेलं रूप दाखवलं होत;

आजही तो प्रामाणिक होता;

पण तिने ते कधीच स्वीकारलं नव्हत.

                      आयुष्यातले मोरपंखी दिवस जगताना;

                      सुरकुत्या अचानक वस्तीला आल्या;

                      तिच्या जगण्याच्या अनुभवाच्या ;

                      त्या जिवंत साक्षीदार झाल्या.

सुरवातीस तिनेही केला होत प्रयत्न;

तिला नकोस वार्धक्य झाकायचा;

पण आता खरंच तिला ;

कंटाळा आलाय या सगळ्याचा.

                     प्रत्येक माणसासारखं माझंसुद्धा हे;

                     प्राक्तन आहे अस आजकाल म्हणते ती;

                     तरीसुद्धा हसेल कधीतरी आरशात तिची सुंदर प्रतिमा;

                     म्हणून अभावितपणे आरशात पाहते ति