जाताना अलगद मला दिसला;
एक अनोळखी चेहरा;
मी उगीचच त्याच्याकडे पाहून;
स्मितहास्य केलं नेहमीसारखं.
चार पावलं चालल्यावर मला जाणवलं;
तो चेहरा माझाच पाठलाग करतोय;
माझ्या हसण्याचा तो दिवाणा;
म्हणून क्षणभर मला अभिमानच वाटला.
पुन्हा आयुष्यात पुढे जाताना;
चेहरा तोच माझ्या मागे;
कोण आहे, का असा वागतो;
म्हणून माझे मन सैरभैर झाले.
पुन्हा चार पावले चालल्यावर;
मला भितीच वाटाया लागली;
मी फटकूनच त्याला विचारले;
ही पाठलागाची रीत कसली.
तो म्हणाला तूच हसलास;
माझ्याकडे बघून जुनी ओळख असल्यासारखा;
नाही ओळखलंस का मला;
तर निघूनच जातो मी आता.
आणि क्षणभर मला वाटलं;
मी हरवत जातोय वावटळात अडकल्यासारखा;
तो चेहरा मात्र निघून गेला;
तेजाळत एखाद्या तेजःपुंजासारखा.
अन् मला समजत गेलं मी माझ्याच सुखाला;
नकळत दूर केलं होतं;
अंधारात साथ देणाऱ्या त्या चेहऱ्याला;
मी करंटेपणाने नाकारलं होतं