इतके कडवट असतात काही क्षण
कि उद्दिग्न विस्कळीत होते मन
अरे कश्यासाठी हे, का म्हणून ?
पिंजारात भणाणत असतात प्रश्न
अश्यावेळी जाते अवघेच भान हरवून
पायाखाली कळ्याही जातात चिरडून
अस्तित्वात उरून राहत आक्रंदण
जाणवून सारे संवेदना बधिरून
आपल्याच प्राणांचे ओझे वाटून
घेतो वार आपण स्वत:वर करून
सगळाच अर्थ छिन्नभिन्न होवून
उरत भरकटण पोकळ उदासवाण

विक्रांत प्रभाकर
दुवा क्र. १