पावसाळी रात्र. ..... रस्त्यावर दिवे नाहीत. तसा तो मोठा रस्ता होता. पालिकेला , वाहन चालवायला रस्त्यांवर  दिव्यांची गरज काय असं वाटत असावं. आधीच अमावास्या , त्यात पाऊस आणि लगतच्या खाडीवरून येणारा वेगवान थंडगार वारा. तोंडावर पाण्याचे फटकारे बसत होते. वाहनांच्या दिव्यांनी जे दिसेल तेवढेच आणि तितकाच वेळ दिसत होते आणि समोरचं जग मुळी अंधारात गुडुप होतंय असं  वाटत होतं. रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. त्याच्या हातात छत्री नव्हती की अंगावर रेनकोट नव्हता. विश्वास ....एक भक्कम बांध्याचा, चाळिशीकडे  झुकलेला , पाच साडेपाच फूट उंचीचा  प्रौढ तरूण होता. कंपनीतला त्याचा आजचा  दिवस शेवटचा ठरेल असे  त्यालाही वाटलं नव्हतं..... त्याचं असं झालं की शॉपफ्लोअरच्या  मॅनेजर मेनन कडे त्याने एक लाख रुपयांचं कर्ज मागितलं होतं . आणि अर्थातच त्याने ते न देता त्याला चार  शब्द सुनावले होते.  त्याची सर्व्हिस सात आठ वर्ष झाली होती. पण मेननच म्हणणं " इतने छोटे सर्व्हिसमे इतना बडा कर्जा मिल नही सकता. पीएफ मे से मांगा तो  क्या हुवा ? कंपनी पर कोई जबरदस्ती थोडीही है . "   खरंतर मेनन चुकत होता. एक लाख नाही तरी निदान पन्नास एक हजाराचं कर्ज मंजूर करायला काहीच हरकत  नव्हती . पण मुळातच मेननला विश्वास आवडत नव्हता.  मेननच्या वरच्या बॉसशी विश्वासचे असलेले चांगले संबंध  त्याला पाहवत नव्हते. वरचा बॉसही केरळी होता, पण विश्वास बद्दल थोडी माया  असलेला होता. नाही म्हटल्यावर विश्वासचं डोकं फिरलं. आतापर्यंतचं सगळा राग त्याच्या डोक्यात सणसणू लागला.  आणि तो मेननच्या अंगावर धावून गेला. त्याला बरोबरच्या सहकाऱ्यांनी अडवला नसता तर त्याने कदाचित मेननचा गळाच धरला असता. पण मेनननी  दहशत खाल्ली आणि घाबरून रिपोर्ट करणार असल्याचे सांगितले. त्याबरोबर रागारागात विश्वासने त्याच्या तोंडावर राजीनामा फेकला. आणि  तो तिथून निघाला. अशा रितीने त्याने स्वतःचा तो शेवटचा दिवस ठरवला. उद्यापासून कामावर जायचे नाही असं ठरवूनच तो गरम डोक्याने बाहेर पडला. डबल ड्यूटी करून डोकं फिरलं होतं. त्यात हे असं. रात्रीच्या वेळेला एकही रिक्षा यायला तयार नव्हती. म्हणजे चालतच जावं लागणार.