तंतरलेली सायंकाळी, चालत मी भरभर काहीसा..
श्वास जरा झाले जड होते...घाबरलेला स्वर काहीसा..
मेघ अनावर कोसळताना, वीज कडाडे नभही फाटे...
आणि स्मशानी अंधाराचा, अंथरलेला थर काहीसा..
कोण बरे हे हसते आहे, कोसळणार्‍या जलबिंदूंसम...
..भास अचानक स्पर्शाचा हा, अन थरकापे कर काहीसा...!
ही तर आहे काळीजादू...वा आहे हा खेळ मनाचा...
...का,मजला मातीमध्ये दिसला अस्थीपंजर काहीसा..
केवळ झाल्या गजराने ह्या जाग मला आलेली पुरती
सावरला "केश्या" काहीसा.. पण चढलेला ज्वर काहीसा...

वाव्वा. एकंदर मस्त! हिला कविताही म्हणता येईल. हे भीतिदायक विडंबन आवडले केशवराव.

एकंदर मॅकल्ज़फिल्डमध्ये बरीच भुताटकी दिसते. कारण  इथेच काही दिवसांपूर्वी तुम्हाला 'पिश्याच' दिसले होते.