तिन्ही भाग सॉलिड आवडले.

नाजूक बाळें पाहून यांचेच पुढे इरसाल बोके किंवा लबाड मांजरी होतील असं अजिबात वाटत नाही!

मनुष्य प्राण्यांसकट सर्व प्राण्याबाबतीत हे सोळा आणे सत्य आहे.

माझ्या मित्राघरी एक मांजर होतं. माझा मित्र त्याचे खूप लाड करायचा. भरपूर खायला प्यायला द्यायचा. बोका होता तो. पण त्याच्या अंगी मार्जार अंश अजिबात नव्हता. चिडणं, रागावणं, पंजा मारणं, फिस्कारणं काही काही नाही. माझा मित्र घरातल्या कार्पेटवर कांही सांडलं तर त्या बोक्याचे चारही पाय धरून त्याच्या पाठीने कार्पेट साफ करायचा. पण बोका अजिबात म्यँव की टँव करायचा नाही. तो बोका क्वचित घराबाहेरही जायचा. आणि त्याच्या पार्श्वभागावर नेहमी इतर मांजरांनी/बोक्यांनी मारलेल्या नखांचे वार दिसायचे. तोंडावर एकही नाही. कारण, माझा मित्र म्हणायचा, हा कधी लढलाच नाही. इतरांशी भांडण झालंच तर सरळ घराकडे धूम ठोकायची एवढेच त्याला माहीत. त्यामुळे पाठलागावरच्या बोक्यांचे पंजे/नखं ह्यांचे फटकारे पार्श्वभागी खात-खातच हा घरी परतायचा. पण दुपारी माझा मित्र घरात नसला की हा आजूबाजूच्या मार्जार पिल्लांना आपल्या घरी जमवायचा आणि आपण दिलेल्या शूर लढतीच्या थापा त्यांच्या समोर मारायचा. त्याच्या येण्या जाण्यासाठी बेडरूमची एक खिडकी उघडी ठेवलेली असायची. (तळमजल्यावर). हा तिथून सर्व पिल्लांना गोळा करायचा. आणि माझा मित्र आला की ही पिलावळ जीव घेऊन पळायची.
न लढता नेहमी पळायच्या ह्याच्या धोरणामुळे आम्ही त्याचे नांव 'रणछोड' ठेवले होते.

कुत्रा घराची राखण करतो म्हणून पाळला जातो...
चुकीचे आहे हे. कुत्रा इमानदार असतो. त्याच्यावर जेवढे प्रेम कराल तितके (किंबहुना त्याहून जास्त) प्रतिप्रेम तो करतो. त्याचे निर्व्याज प्रेम माणसाचा दिवसभराचा तणाव घालवून स्वास्थ्य मिळवून देते.