प्रकटन ठीकठाक, खरोखरची लयबद्ध कविता असती तर आणखी मजा आली असती. रेमंडची पँट बघणारा लेखक आणि समोरचे गृहस्थ सुरुवातीला एकाच फळीवर होते, ते शेवटी लेखक अचानकपणे अर्थ विचारता झाल्यावर घसरतात. त्यामुळे जरा घोळ वाटला. अतिशय सावधगिरीने, जपून, झोकून न देता आयुष्य जगून झाल्यावर ते सार्थ व कृतार्थ आहे असे वाटते तेव्हा त्यात अर्थ कुठे असतो हा शेवटचा 'ट्विस्ट' मस्तच आहे. पण तो लक्षात न घेतल्याने बरेच वाद झालेले दिसतायत. ते वाचून, शिवाय व्यसने म्हणजे झोकून देणे, व्यसने म्हणजे वाया जाणे अशी सगळी टोकाटोकाची मते वाचून कमाल वाटली!