व्वा श्री. सर्वसाक्षी,

श्रावणी सोमवारी शाळा लवकर सुटायची ह्याचे कोण अप्रूप होते. कमी वह्या पुस्तके न्यावी लागायची. शनिवारी अर्धा दिवस, रविवारची सुट्टी आणि लगेच पुन्हा श्रावणी सोमवारची सवलत. घरातले, शेजारपाजारचे सणाचे मंगल वातावरण. गोड-धोडाची चंगळ, दूर्वा-आघाडा, फुले गोळा करण्यातला आनंद. नथ-नऊवारीतील आईचे गोमटे रूप. आणि ताईची स्वयंपाक घरातील 'ऍप्रेंटीसशीप'. लहानपणापासून खाण्याची आवड, त्यामुळे जाडे मीठ पाट्यावर वाटून बारीक करून देणे, नारळ फोडून देणे, शेजारच्यांच्या गोठ्यांत  'गोग्रास' घेऊन जाणे आदी कामे मी हौशीने करायचो. ज्या केळीच्या पानावर गोग्रास वाढला जायचा त्या पाना सकट गाय सर्व फस्त करायची. ते केळीचे पान गाय खाऊ लागली की माझाच चेहरा कसनुसा व्हायचा. कधी गोग्रास देताना चुकून गायीची खरखरीत जीभ हाताला लागली तर घाबरून मी हात झटकन मागे घ्यायचो. पण, ती गाय अगदी गरीब होती. 'गोगल-गाय'च म्हणानात. तिच्या कपाळाला हात लावायचा, गळ्या खालील पोळी खाजवायची, बिरबलाप्रमाणे पाठीवर खडा टाकून गाय खरोखर अंग थरथरवते का ते पाहायचे. इत्यादी उद्योग मी करायचो.

आज तुमचा लेख वाचताना मला माझे बालपण आठवत गेले. खूप आनंददायी आठवणी आहेत त्या सगळ्या.

धन्यवाद.