मज शामसुंदरा रे, तुझा लागला ना रंग

गोरेपण माझे गेले, झाले निळेभोर अंग....

ऐकते रे जसा मी हा, तव मुरलीचा सूर

दाटते रे अंतरी या, निळे निळे ते काहूर....

समिपच तू रे माझ्या, जरी कितीही हो दूर

विसरूनी माझी मला,होते तूझ्यात मी दंग....

जिथे जिथे मी रे जाते,तिथे तूच असतोस.....

मजकडे पाहूनिया, मंद मंद हसतोस....

कालिंदिच्या जळातही, मला तूच दिसतोस.....

उठतात मनावर निळे निळेच तरंग.......

स्वप्नातही खुणावते, मला निळेच आकाश....

वेढिती ना मजला रे, तूझे निळे करपाश

ये ना ये ना घनश्यामा,अता नको अवकाश.....

सार्थ कराया तू ये ना,तुझे नाव ते श्रीरंग......

अजूनही जरी माझा,कुणिच रे तू नाहीस....

जीव परी का असा रे? तूजसाठी कासाविस....

मी रे वाहीयले तूला,मनमोराचे हे पीस

दे ना एकदाच मला, तूझा निळाभोर संग...................!!!!!!!!!!!

शीला.(मी कृष्णसखी आहे त्यामूळे हा काव्यात बांधायचा मोह टाळू नाही शकले.नाही आवडला बदल तर स्पष्ट सांग राग नाही येणार.)