सर्प्राईझ हे जि/ज्याला दिले जाते ति/त्याच्या आनंदाचा विचार आधी व्हायचा असतो. मग यातून ति/त्याच्याकडे आधीच काय आहे यापेक्षाही ति/त्याला काय हवे आहे याचा जास्त विचार केला जायला हवा.

सर्प्राईझ देण्यामिळण्याबद्दलचे माझे काही अनुभव -

एकदा रात्री १२ वाजता घरी फोन करून आईला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा दिल्या तर ती म्हणाली की अशी कोसावरून काय नुसत्या शुभेच्छा देतेयस.. घरी आली असतीस तर खूप आनंद झाला असता. हे ऐकून मी तिला म्हणाले,"सरऽप्राऽऽऽईऽऽझ.. गेटचं कुलूप काढ. मी थंडीत कुडकुडतेय बाहेर !" आणि मग जी काही आईची आश्चर्यचकित मजेशीर गडबड उडाली आणि घाईघाईने तिचं येऊन ते कुलूप काढणं आणि जणू दिवसच उजाडला असल्यागत मी-आई-बाबा त्रिकूट गप्पा मारण्यात गुरफटून जाणं.. यातलं थ्रिल असं सांगून नाही कळत ! मग त्यासाठी रात्री उशिरापर्यंत ऑफीसमध्ये काम करावं लागलेलं असूनही धावतपळत जाऊन शेवटची बस पकडून रात्रभराच्या प्रवासाचा शिणवटा झालेला असला तरी बेहत्तर...

राहिली बात गिफ्टची.. त्यातही एक हावरम्य वेगळेपण हवं.. ज्याला सर्प्राईझ गिफ्ट द्यायची इच्छा आहे त्याच्या भावनांचा विचार तर हवाच शिवाय घरातल्या इतरांच्याही भावनांचा विचार असायला हवा. बाबांना वाढदिवसाला काही दिलं की त्या वस्तूची घरातल्या दुसऱ्या कोणाला गरज आहे म्हटलं की ते देऊन टाकतात.. मग ते घड्याळ असो की आणिकि काहीही .. मग असं काय द्यावं की जे ते स्वतःच आनंदाने वापरतील आणि कोणाला देणारही नाहीत.. याबद्दल आठवडाभर विचार करकरून मग एक गोष्ट घेण्याचं नक्की केलं. ती जवळच्या बाजारात मिळायचाच पत्ता नाही मग मागवून घेतली दुसऱ्या गावाहून आणि सर्प्राईझ गिफ्ट म्हणून बाबांना दिली आणि आजही ते ती गोष्ट वापरतात - जी आहे ते रोज सकाळी वाचतात ती पोथी ( त्यांची आधीची पोथी खूपच खिळखिळी झालेली होती ) ! इट वॉज माय सर्प्राईझ गिफ्ट टू हिम ऑन हिज बर्थडे...

मी दुसऱ्या गावी नोकरीसाठी जाणार या कल्पनेला बाबांनी खूप मनवणीअंती रुकार दिला होता कारण असं आमच्या आख्ख्या घराण्यात कोणी मुलीने केलेलं नव्हतं आणि मीही करू नये अशी बाबांची इच्छा होती. घरापासून कधी दूर न राहिलेली मी, मलाही त्या परक्या शहरी, जिथे दरवाजाबंद संस्कृती होती, ऑफीसमधून रूमवर आलं की एकटीला सगळं खायला उठायचं. पहिल्यांदा घरी गेले तेव्हा माझ्या एकटेपणाबद्दल फक्त आईला सांगितलं. होऽऽ बाबांना सांगावं तर पंचाईत - लगेच घरी निघून ये चं फर्मान निघायचं नाहीतर स्थळं बघण्याचा ससेमिरा चालू व्हायचा म्हणून मी त्यांना मुद्दामहून बोलले नाही. आईकडे मात्र मनमोकळंपणे सांगितलं माझं गाऱ्हाणं. तिने तिच्याबाजूने मला उपाय सांगायचा प्रयत्न केला. होताहोता सुट्टी संपली आणि माझी परत चंबूगबाळं उचलून ऑफीसगावी जायची तयारी झाली. आईच्या पाया पडल्यावर बाबांच्या पाया पडले आणि येते बाबा म्हणाले - तर बाबांनी त्यांचा अत्यंत आवडता रेडिओ ( जो आईने त्यांना वाढदिवसाची भेट म्हणून दिला होता !!! ) मला दिला आणि म्हणाले की,"हा घेऊन जा. तिकडे बरीच स्टेशन्स लागतात रेडिओवर. तुला एकटं नाही वाटणार मग.." ! इट वॉज ग्रेटर दॅन ग्रेटेस्ट सर्प्राईझ गिफ्ट आय एव्हर हॅड इन माय लाईफ.. माझ्या एकटेपणाबद्दल त्यांना कसं कळलं हे मला आजतागायत न उलगडलेलं कोडं आहे.. पण तो रेडिओ म्हणजेच त्यांचा माझ्या करीअरला असलेला आशीर्वाद असे मी आजही समजत असल्याने आजही ( जेव्हा की बाबांचा माझ्या करीअरला फुल्ल सपोर्ट आहे  ) सकाळी उठून रेडिओकडे नजर गेली की एक अजब आनंदी उत्साह संचारतो हे वेगळ्याने सांगणे न लगे !