खूपच छान लिहिले आहेस, वेदश्री!

रात्री घरी येऊन आईला सप्राईज देण्यातले थ्रिल काही औरच असावे. असेच आम्ही एकदा दिवाळीसाठी सगळे पुण्याहून माझ्या गावी गाडीने जायला निघालो होतो. गावी आई-बाबा आमची आतुरतेने वाट बघत होते. आम्ही सकाळी लवकर निघालो होतो आणि खूप अंतर कापल्यावर घरी फोन करून सांगीतले की आम्ही खूप उशीरा निघालो त्यामुळे जेमतेम २५ किमी अंतर कापले आहे. आई-बाबांनी अर्थातच आमचा खरपूस समाचार घेतला. आम्ही फोन केला त्यावेळेस आम्ही ३०० किमी अंतर कापले होते. आम्हाला यायला रात्रीचे १-२ तरी वाजतील असे समजून आई-बाबा थोडे नाराज झाले आणि अचानक आम्ही फोन केल्यानंतर जेमतेम दीड तासात घरी पोहोचलो. तेव्हा आई-बाबांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद अवर्णनीय होता.

अनपेक्षित सुखद धक्का खूप आनंद देऊन जातो. आमच्या लग्नानंतरच्या बायकोच्या पहिल्या वाढदिवसाला मी सोन्याची अंगठी गिफ्ट म्हणून दिली होती. संध्याकाळी मी नेहमीप्रमाणे कार्यालयातून घरी परतलो आणि थोडा वेळाने तिच्यासमोर सोन्याच्या अंगठीची डबी नेऊन हळुवार उघडून तिला अंगठी दाखवली. डबी बघत असतांना तिच्या चेहऱ्यावर जरा गोंधळल्या सारखे भाव होते आणि अंगठी बघितल्यावर तिचा चेहरा फुलला. अंगठी काही खूप महाग नव्हती पण त्या सप्राईजमागची भावना आणि अनपेक्षित सुखद धक्का यामुळे तो प्रसंग अविस्मरणीय झाला.

एकदा कार्यालयीन कामानिमित्त मी बंगळूरला गेलो होतो. तिथून येतांना मी आईसाठी आणि माझ्या वहिनींसाठी दोन बंगळूर सिल्क साड्या आणल्या. दोघींनाही मी असे काही गिफ्ट आणेल याची कल्पना नव्हती. मी २-३ तास फिरून चांगल्यापैकी साड्या एकट्याने जाऊन आणल्या होत्या. दोघींना खूप कौतुकमिश्रित आनंद झाला होता. अशावेळेस जे आंतरिक समाधान लाभते त्याचे वर्णन शब्दात करणे केवळ अशक्य आहे.

माझ्या वाढदिवसाला माझ्या बायकोने एक छान स्वेटर घेतले होते. तो देखील एक छान धक्का होता. अशा सप्राईज गिफ्ट/सुखद धक्का प्रकरणात मनातील भावना अलगद दुसऱ्या व्यक्तीच्या मनात उतरतात आणि मग १०० अलंकारिक वाक्ये जे काम करू शकत नाहीत ते काम हे असे सुखावह धक्के अगदी काही क्षणात करून जातात. शिवाय अशा नवनवीन आणि उत्साहवर्धक गोष्टींमुळेच तर आयुष्यात मजा येते, नाही का?