मी आणि आमच्या कंपूने शाळेत (९ वीत) असतानाच सुशि वाचला होता. त्यात दुनियादारीही आलंच.. कारण असं होतं की एकतर आम्ही आगाऊ कार्टी होतो आणि त्यातही आमच्या एका मित्राचा मोठा भाऊ ४ वर्षांनी मोठा असल्यामुळे आम्हाला ज्या गोष्टी ज्या वयात करायला-समजायला पाहीजेत त्या आम्ही ४ वर्षं आधीच करायचो... इतर अनेक गोष्टिंबरोबरच अवांतर वाचनही त्यात आलंच.
शाळेनंतर आम्ही सगळे वेगवेगळ्या कॉलेजात पांगलो तरीही आमची मैत्री घट्ट होती त्यामुळे त्या दिवसात परत एकदा सुशिचे सामुहिक वाचन झाल्याचं आठवतंय. मराठीबरोबर आम्ही इंग्लिशही खूप वाचायचो. अगदी सिडने शेल्डनपासून मारियो पुझो, फ्रेड्रिक फोरसिथ, ऐन रँड, जॉर्ज ऑरवेल, पी. जी. वूडहाऊस, मायकेन क्रिचटन पर्यंत अनेक लेखक आम्ही वाचले होते कॉलेजच्या दिवसात. आता दररोजच्या रहाटगाडग्यात वाचायला फारशी सवड मिळत नाही ह्या गोष्टिची फार हुरहुर वाटते.
तुमचे परीक्षण छान झालंय. आयुष्यातल्या कधीही न विसरता येणाऱ्या बेधुंद दिवसांची आठवण करून दिल्याबद्दल धन्यवाद...