ठरवून करायला घेतले की लक्ष 'करण्या'कडे असण्यापेक्षा जास्त 'ठरवलंय मग करायलाच हवं' या मानसिकतेकडे जास्त जातं असं मला वाटतं. माझा भाऊ न चुकता दर मंगळवारी गणपतीला जायचा. दोनेक महिने झाले असतील, त्याच्या या नित्यनियमाला. मग मध्येच कोणीतरी म्हटलं की जर ठरवून सलग पाच मंगळवार करायचे म्हटले तर होत नाहीत.. झालं ! त्याने मनाशीच ठरवलं की करायचेच सलग पाच मंगळवार.. आणि गंमत म्हणजे जितक्या वेळेस त्याने ठरवलं तितक्या वेळेस ते नाही झालं. मग शेवटी त्याने नाद सोडून दिला आणि ५ काय? कित्येक मंगळवार होतातच आहेत त्याचे सलग... !<br /><br />आपण ज्या काही कृती करतो त्यात मला वाटतं ४ टप्पे असतात ( हा माझा अभ्यास नाही, कुठेसं ऐकल्याचं आठवतंय ते सांगायचा एक प्रामाणिक प्रयत्न आहे इतकंच ! )<br /><br />१. अजाणते अज्ञान - आपल्याला काय करायचंय हेच माहिती नसतं, मग ते करण्याचा प्रश्नच येत नाही !<br />२. सुजाण अज्ञान - आपल्याला काय करायचंय हे माहितेय पण कसं करायचंय हेच माहीती नाही !<br />३. सुजाण ज्ञान - आपल्याला काय करायचंय हे माहितेय आणि ते करताही येतंय, फक्त योग्य ती काळजी घेत जाणिवपुर्वक करावं लागतं.<br />४. अजाणते ज्ञान ! - आपल्याला काय करायचंय, कसं करायचंय हे तर माहिती आहेच पण ते करकरून इतकी सवय झालीये की ते करताना वेगळ्याने करावं लागत नाही तर आपोआपच होत जातं !<br /><br />ज्या कृतींकरता मी पहिल्या&nbsp;किंवा दुसऱ्या टप्प्यामध्ये आहे, त्यांचे मी संकल्प केल्यास ते खरं आव्हान, जे पूर्ण करण्यात खरा कस लागेल&nbsp;परंतु जर मी आत्ताच त्या कृतीसाठी तिसऱ्या किंवा चौथ्या टप्प्यात असेन तर मग मात्र ते मी माझंच केलेलं अवमूल्यन ठरेल असं मला वाटतं.<br /><br />या पद्धतीने विचार केल्याने मला वाटतं या वर्षासाठीचा माझा संकल्प राहील - कार चालवायला शिकणे.