>>बरीच उदाहरणं पुण्याच्या नावावर खपवली आहेत. मी तरी ती आजपर्यंत ऐकलेली नाहीत. <<

हे अगदी नक्की.

'तुम्ही येणार आहे का?' हे 'तुमी येणारे का?' असं ऐकलं असशील. दत्तवाडी-पानमळा परिसरातल्या झोपडपट्टीतून. तिथेच 'हा ना एड्या' हे ही ऐकलं असशील.

चपाती हा शब्द संपूर्ण महाराष्ट्रात साधारण ९६.५% लोक वापरतात. तुमच्या कितीही डोक्यात गेला तरी..  ते काही शब्दाचे अपरूप म्हणता येणार नाही.
केसं, दगडं, बैलं हे मात्र भीषण आणि ते मी पुण्यात फार क्वचित ऐकलंय. सांगलीमध्ये जास्त ऐकलंय. मुंबईतही..
चावी हा शब्द तर खास मुंबईकरांचाच. पुण्यात मी मुळीच ऐकला नाहीये.
पेन्सिल्या, गटारी आणि कारंजा.. ना रे बाबा हे पण कधी ऐकलं नाही.

टाकं ची व्युत्पत्ती ऐतिहासिक आहे. आणि त्याबद्दल वर विवेचन आलंच आहे. त्यामुळे टाकं हा तुम्हाला माहित नसलेला शब्द. माहित नाही म्हणून डोक्यात गेला की काय?

फुटाणे म्हणजे साखर फुटाणे कसे काय? साखर शब्दाला अर्थच नाही की काय मग? फुटाणे म्हणजे फुटाणे. साखरेत घोळलेले ते साखर फुटाणे. कळलं? आणि चणेफुटाणे म्हणजे काय मग तुमच्या भाषेत? चणेचणे की काय?

काय आहे प्रत्येक ठिकाणाप्रमाणे भाषेचं सहज सोप पण बदलत राहतं.

पण पुण्याचं नाव घेऊन विनोद करायची फॅशन आहे ना त्यामुळे हे म्हणजे कसं अगदी वाहत्या गंगेत हात धुवून घेतल्यासारखं वाटतंय

बर आता विषय निघालाच आहे तर मुंबईच्या मराठीतले भीषण प्रकार सांगते..
'ते मला बोलले' याचा अर्थ ते मला रागावले असा होतो. नुसतं जर असेल तर ते मला म्हणाले असं असतं. पण हे नुसतं आणि रागावलेलंही 'ते मला बोलले', 'मी त्यांना बोललो'.
बर नुसतं बोललो नाही बोललेलो... अरे काय! 'मी त्यांना म्हणालो होतो किंवा सांगितलं होतं' याच्याऐवजी बोललेलो?
आणि हो 'बाबा मला रागावले' याला 'बाबा मला बडबडले!' हे राम! किती तो अनादर! आणि किती तो मोठ्ठा अहंकार.. कुणी आपल्याला रागावलं म्हणजे ते निरर्थक असतं म्हणून त्याला सरळ बडबडणे म्हणायचं! किती माज कराल किती?
नंतर हे मुंबईतले लोक म्हणतात 'पाठी' म्हणजे मागे. नशीब पुढे ला पोटी म्हणत नाहीत. 
मला तर हल्ली मुंबईत चांगलं मराठी बोलणारे लोक भेटले की डोळ्यात टचकन पाणीच येतं बै!

आणि आदिती म्हणते तसं डोक्यावरचे केस उपटण्याइतकं काय घडलं?