सर्वनामे, विभक्तिप्रत्यय आणि क्रियापदांमध्ये लिंग वचन आणि (वर्तमान भूत भविष्य अशा) कालाप्रमाणे होणारे / करावे लागणारे विकार (आणि कदाचित उभयान्वयी अव्यये) हे एका भाषेला 'एक' म्हणून ओळखायला पुरेसे आहेत असे मला वाटते.

नामे,  विशेषणे,  क्रियापदे जुनी जातील नवी येतील पण वरच्या (सगळ्या) गोष्टी जोवर (पुरेश्या) बदलत नाहीत तोवर ती भाषा ती भाषाच आहे असे म्हणायला हवे, असे मला वाटते.

चू. भू.  द्या. घ्या. (वरील विधानाला प्रमाणित संदर्भग्रंथांत आधार असेलच असे नाही.)