प्रदीप,

शेवट मस्त!
मी कधीच त्याच्या नाही पडलो हाती
मी कधी न झालो का त्याचा सांगाती ?
सुख रडते; म्हणते, पिटून आता छाती -
`...मरतात माणसे; पण दुःख अमर आहे...!`

वा! फक्त अप्रतिम!