प्रिय आदित्य,<br /><br />आपण लिहीत राहा. सरावाने आपोआपच चुका कमी कमी होत जातात. मी शाळा सोडल्यानंतर ( १९७९) मराठी जवळपास लिहिण्याचे विसरूनच गेलो होतो. मनोगतवर आल्यानंतर परत लिहायला सुरवात केली. म्हटला, मृत्यू, तुकाराम, अजून इत्यादी शब्द लिहिताना बरोबर की चूक हे समजत नसे.<br /><br />काळजीपूर्वक वर्तमानपत्र आणि पुस्तके वाचत राहिलो. मनोगतचे शुद्धी चिकित्सक एक बऱ्यापैकी देणगी वाटली.<br /><br />तरीपण लिहीत राहिलो. कोणी चुका काढल्यातर नम्रपणे मात्र स्वीकारत गेलो.<br /><br />आपण ही सरावाचे सातत्य आणि नम्रपणा यावर कायम राहावे. शेवटी आपले मराठीवरचे प्रेम आहे आणि हे लिहीत राहणे आणि वाचत राहणे यावरूनच ते सिद्ध होत राहील. <br /><br />आपला,<br /><br />(असंख्य चुका करणारा) द्वारकानाथ कलंत्री <br /><br />अवांतर : जयंता५२ यांना आपण बाळ हे संबोधन करायला नको होते. ते ज्येठ आहेत आणि आपण त्यांचा सन्मान ठेवायला पाहिजे.