कोठावळ्यांनी जो अनुभव घेतला त्याच्याशी मी बरीचशी सहमत आहे. मोठ्या मंडळांत काय चालते हे सांगता येत नाही परंतु आमच्याकडील लहान मंडळाचा अनुभव असा की कार्यक्रमांच्या वेळेस जी मराठी पुस्तके विक्रिला ठेवलेली असतात त्यांच्याकडे ढुंकूनही न पाहणारे अधिक, चाळून बघणारे थोडे आणि विकत घेणारे एकाच हाताच्या बोटांवर मोजता यावेत.

मराठी कार्यक्रमांना उपस्थिती लावणारेही पुढील प्रमाणे आणि पुढील कार्यासाठी

• ७०-८० च्या दशकातील पिढी - आमची मुले किंवा आम्ही नवे काय केले याची वाच्यता व्हावी, आपल्या मुलांचे शिक्षण, त्यांची लग्ने, त्यांचे कर्तृत्व इ. ची खबर गावांतील इतरांना व्हावी म्हणून सामील होते.
• ९० च्या दशकांतील पिढी - आपली मुलं कार्यक्रमात भाग घेतात. त्यांना स्टेजवर नाचायची संधी मिळते म्हणून सामील होते.
• ९० आणि गेल्या दहा वर्षांत आलेली पिढी - स्वतःला कार्यक्रम सादर करून हौस भागवता येते म्हणून सामील होते.

यांत मराठीचे प्रेम इ. चवीला लागले तर लागले एखाद्याचे.

माझ्यामते, हल्ली एनआरआय मंडळींसाठी पुस्तके, चित्रपट इ. काढण्याचे जे फ्याड आले आहे त्यातीलच हे एक फ्याड आहे आणि अमेरिका वारीची संधी चालून आली आहे तेही आहेच.