कुणीतरी रंगमंचावर ढकलले....
.....
- आणि पुढे दगडांचा होता समुदाय!
....
मनी होते एक गाणे; तेही असहाय!
.....
आनंदाचे क्षणसुद्धा होते विपरीत....
ओठांवरी आले हसू, तेही भीत भीत...
रडताही आले नाही मोकलून धाय!
सुरेख! कविता आवडली.