दुसऱ्या देशात आपण जर नोकरी करत नसू/असू तरी तिथे एखादी जिवाभावाची मैत्रिण मिळणे खूपच गरजेचे असते. कारण आपल्याला  तिथे जवळ नातेवाईक, बाकी इकडचे जवळचे मित्र, मैत्रिण नसतात. त्यामुळे कुठलीही गोष्ट शेअर करायला जवळची व्यक्ती असली की बरे वाटते. मला सिंगापूर, मलेशिया मध्ये अशी मैत्रिण न मिळाल्याने दुःख वाटते.

मी जपान ला असतानासुद्धा (तिथे मी माझ्या नोकरी मार्फत गेल्याने गिरीश नव्हता.)  माझी रूम मेट माझी जवळची मैत्रिण बनली होती. आणि आम्ही पण सुट्टी असल्याने अशाच उशिरापर्यंत झोपलो होतो. मला ८ च्या सुमारास थोडी जाग आली तेव्हा रस्त्यावर पाऊस पडल्यावर कार जाताना आवाज होतो तसा आवाज येत होता. म्हणून मी पडदा बाजुला केला तर मला सगळी झाडे, रस्त्यावर उभ्या असलेल्या कार बर्फाच्छादित दिसले. मी लगेच च मैत्रिणीला उठवून बर्फ दाखवला आणि आम्ही तिथेच आनंदाने ओरडलो. मग खाली जाऊन खेळलो, स्नो मॅन केला. बाकिच्या मैत्रिणींच्या घरी जाऊन धम्माल केली होती:-) माझाही पहिलाच बर्फ होता तो:-)