पूर्वी उपमा कालिदासस्य अशी उक्ती होती कारण उपमा अलंकार वापरण्यात त्याचा हात धरू शकणारा कुणीही कवी नव्हता. तसं आज अदितीच्या या लेखाविषयी म्हणावंसं वाटतंय. उपमांचा खूपच सुंदर वापर केलेला आहे या लेखात. अलंकारांच्या परिहाषेत या सगळ्या उपमा नाहीत याची कल्पना आहे. काही उत्प्रेक्षा आहेत. पण दोन गोष्टींमधलं साम्य टिपून ते व्यक्त करण्यासाठी जी कल्पनाशक्ती लागते, ती खूप छान आहे.

काळा म्हणजे तरी कसा? तान्ह्या बाळासाठी म्हणून मुद्दाम नंदादीपाच्या वातीवर चांदीचा चमचा धरून, त्याची काजळी तुपात खलून आजीनं केलेल्या बाळकाजळाइतका मुलायम. सुगंधी.

अंग चोरून जेरीच्या पांघरुणात झोपलेल्या टॉमने झोपेत हातपाय पसरल्यावर ते पांघरूण त्याला जसं अपुरं पडत जाईल तसं आकाशाने तोंडावरून ओढून घेतलेलं अंधाराचं पांघरूण त्याला अपुरं पडायला लागतं.

असं वाटतं की आकाशात राहणाऱ्या म्हातारीने अंधाराचा हंडा चुलीवर चढवला आणि चूल बंद करायला ती विसरूनच गेली. दुधावर धरावी तशी दाट जाडसर सलग साय अंधारावर धरली आणि त्या सायीखालून द्रवरूप अंधाराने उतू जायला सुरुवात केली

तर कुठे एफ्फेम वर आगाऊ आरजे मंडळी पंजाबी गाण्यांचं दळण काल रात्रीची शिळी मिसळ लिंबू पिळून पुन्हा विकायला ठेवावी तशी दळू लागलेली असतात.

खूप वेळ वाट पाहिल्यानंतर आगगाडीचं इंजीन  एकदम धडधडत फलाटावर यावं तसा तो बालरवीचा पहिला किरण एकदम जमिनीवर उतरतो....

या उपमा तर एकदम फर्मास. उपमा अदितेः!