बहुधा गडकर्‍यांनी लिहिले आहे. प्रोफ़ेसर कोटिबुद्धयांचे घर आहे. घरात त्यांचा दोन तीन वर्षाचा मुलगा रडत आहे. सौ. कोटिबुद्धे कामात आहेत म्हणून प्रोफ़ेसरांना सांगत आहेत की मुलाला जरा गोष्टबिष्ट सांगून गप्प करा.

कोटिबुद्धे: (चंद्राकडे बोट करुन) बाळ, हा चंद्र बघतो आहेस का? तो स्वयंप्रकाशित असल्याचा भास होतो आहे पण वस्तुतः तो सूर्याचा प्रकाश परावर्तित करत आहे. हा पृथ्वीचा एकमेव उपग्रह असून त्याची कक्षा ३८४ हजार किमी आहे. त्याचा पृष्ठभाग रखरखीत असून त्यावर हजारो खड्डे आहेत. त्यावर वातावरण नाही. आणि पाण्याचा तर......
(मुलगा आणखी जोरजोरात रडू लागतो)
सौ कोटिबुद्धे (वैतागून, आपल्या मोलकरणीला) सखूबाई, जा बाई तू आणि घे बाळाला.
सखूबाई (बाळाला घेऊन) : चांदोबा चांदोबा भागलास का? लिंबोंणीच्या झाडामागे लपलास का? मामाच्या वाड्यात येऊन जा तूप रोटी खाऊन जा.
बाळ (हसू लागतो).
प्रोफेसर: चंद्र त्या लिंबोणीच्या झाडाच्या शेकडोपट मोठा आहे. तो त्यांच्या मागे लपणे हा दृष्टीभ्रम आहे. अहो तो उपग्रह मामाच्या वाड्यात येऊन तूपरोटी खाणे शक्य तरी आहे का? जरा अर्थपूर्ण बोला की बाई.
सखू: (दुर्लक्ष करून) इथे इथे बस रे मोरा बाळ देतो चारा, दाणा खा पाणी पी आणि बाळाच्या डोक्यावरुन भुर्र उडून जा.
बाळ :(खिदळू लागतो).
प्रोफ़ेसर: अहो सखूबाई काय वाट्टेल ते काय बोलताय? त्याच्या हातावर मोर बसला तर हाताला नखे लागून रक्तबंबाळ होईल की.
सखूबाई: (दुर्लक्ष करुन पुढचे गाणे गाऊ लागते, बालक खूष)
प्रोफेसर: (चिंताग्रस्त होऊन डायरीत लिहू लागतात) बालकांना लहानपणापासून निरर्थक आणि बालिश कविता शिकवून बायका त्यांची मती भ्रष्ट करीत आहेत. कधी तो दिवस येईल जेव्हा शुद्ध वैज्ञानिक आणि गणिती विचार बाळकडू म्हणून पाजले जातील कोण जाणे?