पोळी प्रकरणाने, मी पुरुष असूनही, मलाही कधी काळी जेरीस आणले आहे. वयाच्या अकराव्या बारव्या वर्षापासून
कांही अपरिहार्य परिस्थितीत मला पोळपाट-लाटण्याशी अटितटीचा सामना करावा लागला. मी सगळ्या भावंडात मोठा
आणि आईचा लाडका. माझे नांव अरुण असले तरी माझ्या आईसाठी मी कायम अरुणा होतो. तिला खरं तर पहिली मुलगी
हवी होती पण.....! त्यामुळे मी कायम तिच्या कमरेला चिकटलेला. त्याकाळी धान्याचे दळण देखील घरातल्या जात्यावर दळले
जायचे. मग मी तिच्याबरोबर जातेही ओढू लागायचो. तसा तिला स्वयंपाकातही मदत करायचो. पण खरा गंभीर प्रसंग ओढवायचा
तो तिच्या महिन्याच्या चार दिवसाच्या रजेच्या वेळी. वडील स्वभावाने जमदग्नी. घरात सोवळे ओवळे कडक. ते एक-दीड वाजता
कचेरीतून घरी जेवणासाठी येत. काहींही झालं तरी त्याना त्यांना त्यावेळी जेवण तयार असायला हवे असायचे. मात्र पानात पडेल ते
न बोलता जेवत असत. मग अशा वेळी आई स्वयंपाकघराच्या दाराबाहेर ग्यालरीत आणि मी चुली पाशी. (त्याकाळी लाकडाच्या चुली होत्या) ती बाहेरून सूचना द्यायची आणि मी तसा स्वयंपाक करायचो. वरण, भात, भाजी हे सारे जमायचे पण खरा जीव गोळा व्हायचा तो, कणीक मळतांना. ती एक तर घट्ट व्हायची नाहीतर आणि बऱ्याचदा, सैल व्हायची. मग पोळ्यांचे नकाशे व्हायचे.

अखेर तिने मला एक युक्ती शिकवली. मी एका मोठ्या पातेल्या आधी दोन फुलपात्री पाणी घालायचे, त्यातच थोडे मीठ आणि पळीभर तेल घालायचे. मिश्रण चांगले ढवळून घ्यायचे आणि मग त्यात सावकाश हळू हळू मावेल तशी आणि मळण जितकी घट्ट व्हायला हवी आहे तितकी कणीक घालीत घालीत मळायचे.  

दुसरी एक युक्ती म्हणजे आमच्या घरात एकसंध लाकडाचा एक भला मोठा शिसवी पाट होता. त्यावर मी पाटभर भला मोठा  पोळा
लाटायचा आणि नंतर सुमारे दहा इंच व्यासाच्या पितळीने (अशा ताटलीला पितळी असे म्हणत) गोल अशा सहा पोळ्या कापायच्या. सहा पोळ्या कापून झाल्या की त्या तव्यावर भाजून घ्यायच्या आणि मग पुन्हा सहाची बॅच घ्यायची.

पुढे मला तिने भाकरी करायला शिकवली. ते काम मात्र मला फार सोपे वाटले. ते मला चांगले जमलेही.

माझ्या आईच्या या शिकवणुकीमुळे आणि प्रोत्साहनामुळे मला जे कांही प्राविण्य मिळाले त्याचा खरा उपयोग मला माझ्या प्रदेशातील वास्तव्यात झाला.