एका सामाजिक विषयावर चर्चा चलली आहे, आणि अपेक्षेप्रमाणे मतमतांतरे ऐकू येत आहेत.
या विषयाच्या अनुषंगाने आत्मकथन मी "धनंजय" आयडी वापरून अन्य एका संकेतस्थळावर केले आहे. तेच पुन्हा इथे करण्यासाठी मला सध्या इच्छा नाही.
परंतु या बाबतीत वर एक मत आले आहे, त्याविषयी मला काही सांगावेसे वाटते.
वर चित्त म्हणतात :
आजकाल कुठलीही चर्चा झाली की संस्कृती बुडते आहे असे बोंबलणार्‍यांमध्ये जशी स्पर्धा असते. मी किती पुरोगामी आहे हे दाखविण्याची चढाओढ लागली असते.
या बाबतीत मला काही सांगायला आवडेल. माझ्या समलैंगिकतेमुळे संस्कृती बुडते असे अहमहमिकेने सांगणार्‍यांच्या विरुद्ध स्वतःहून माझी बाजू घेऊन कोणी आत्मीयतेने बोलतो याचा मला आधार मिळतो.
मला वाटते अन्य कोणाची चीरफाड होताना त्याचा कैवारी होणे म्हणजे जर पुरोगामित्वाची दांभिक चढाओढ असेल, तर अशा दंभाचा मी समर्थक आहे. जीव वाचवणार्‍याच्या दंभामुळे जीव वाचला म्हणून वाचलेला जीव स्वस्त होत नाही.
हे झाले टोकाचे विधान - "चढाओढ असली तरी चालेल". मुळात कुणाचा कैवार करणे म्हणजे दंभ आहे असे म्हणण्यासाठी काय पाया आहे?
ठीक आहे, समाजात मी दांभिक दिसू नये, अशा प्रकारे संचार कसा करावा, या बाबतीत शिकवण घ्यायला मी तयार आहे. पण वेगळ्या विषयात ही शिकवण मला मिळवू द्या. समजा आमच्या ऑफिसमध्ये एका महत्त्वाकांक्षी बाईची (आणि त्याबरोबर सर्व महत्त्वाकांक्षी बायकांची) नालस्ती होत आहे. काही लोक कोमल-स्त्रीत्वाची संस्कृती बुडते आहे म्हणून बोंब मारत आहेत. उगाच पुरोगामित्वाचा बाऊ करायचा नाही तर मी कसे वागावे? "पूर्वीपासून पुरुषाच्यामागून गुप्तपणे बायका सूत्रे हलवत होत्या, हे आम आहे" असे एकदा म्हणून मग गप्प बसावे काय? मी "मध्यभागी" गप्प बसलो, तर "संस्कृती बुडते" हीच बोंब शिल्लक राहाते. सध्यातरी 'हे नेहमीच चालते' समजून गप्प बसणे मला प्रशस्त वाटत नाही.
कुणाची बाजू हिरिरीने घेऊ शकणे हे मानव्य मूल्य आहे. "चालायचंच" म्हणणार्‍या, मत नसणार्‍या, बहुसंख्यांना तो दिखाऊपणा वाटू शकतो, तरी हे मानाव्य मूल्य जोपासावे, अशी माझी येथील मित्रांना विनंती आहे. अन्य लोकांना मीसुद्धा कधीमधी बुजरेपणा टाकून मदत करावी, अशी वृत्ती मीसुद्धा बाणवावी.
राहिला समलैंगिकतेबाबत "लौंडेबाजी"चा उल्लेख. "लौंडेबाजी पूर्वी कधी भारतात आम होती" तशी आजही आहे. लौंडेबाजी करायला अवसर नाही हे काही दुःखाचे कारण नाही. "लौंडेबाजी पूर्वी कधी भारतात आम होती" तशी आजही आहे. लौंडेबाजी करायला अवसर नाही हे काही कारण नाही की भारतात राहाणे मला शक्य नाही. अतिसामान्य तर्‍हेने एकनिष्ठ प्रेम (किंवा एकनिष्ठतेचे ध्येय असलेले अतिसामान्य प्रेम) करण्यास मला भारतात वाव नाही, म्हणून माझा जन्मदेश मला जाचक आहे. उगाच मला आधार देऊन समलैंगिकतेचा बाऊ होईल, असे वाटून "अरे तू ऐतिहासिक प्रकारची आम लौंडेबाजी करून चालवून घे" असे कोणी म्हटले, तर माझे समाधान होण्यासारखे नाही.