मी पहिल्यांदाच हा माझा अनुभव आहे असं लिहीलय त्यामुळे प्रॅक्टीस आणि प्रिचींग एकच आहे. तुम्ही बहुदा नोकरी करता आहात आणि व्यवसायाचा तुमचा मनसुबा आहे, नाहीतर हे वाचाल कशाला? आता स्पेसिफिक्स बघू :

१) आणि २) : तुम्हाला सकाळी उठल्यावर पर्याय निर्माण होण्याची किमान शक्यता तरी व्यवसायामुळे निर्माण होते. आता प्रष्ण राहतो मानसिकतेचा जसा तुमच्या मते धंदेवाइक केवळ धंद्याचा विचार करतो तसा नोकरदार सगळे आयुष्य नोकरी टिकवण्यात घालवतो. पण तुम्हाला मी म्हणतो तसे (आणि असेच जगणे प्रत्येकाला आवडेल) जगायचे असेल तर काम आणि पैसा यात बॅलन्स हवा. त्यामुळे अमका व्यवसाय करून किती टेंशन मध्ये आहे यापेक्षा मी नोकरी करून जास्त मोकळीक मिळवीन की धंदा करून हे ठरवायला हवे कारण पैश्यापेक्षा जगणे महत्त्वाचे आहे.

३) मनाचा एकसंध उपयोग करा हे चांदणीला पटले आहे कारण तिनी धंदा सुरू करण्याचा प्रयत्न केला आहे (तुमच्या वरचाच प्रतिसाद बघा) तुम्ही नुसता वैचारिक उहापोह करता आहात म्हणून तुम्हाला हे ऍब्स्ट्रॅकशन वाटते आहे आणि हेच मराठी माणूस धंद्यात न येण्याचे   कारण आहे.  तुमचे प्रतिसाद बघा त्यात प्रयोग करून बघीतलेला नाही तर नुसती भीती आहे ('डोळे पांढरे व्हायची पाळी येते'). भीती तुम्हाला आहे त्या स्थितीशी बांधून ठेवते. मी अत्यंत चांगल्या पदावर आणि नामांकित कंपनीत नोकरी केली आहे आणि आता माझा स्वतंत्र व्यवसाय आहे. जे मी लिहीले ते मी जगतो आहे. व्यावसायिकता शिबीरात व्यवसाय कसा आणि कोणता सुरू करावा असे मार्गदर्शन मिळते. अमूक एक कागदपत्रे द्या म्हणजे कर्ज देऊ असे घर किंवा वाहन कर्जात असते धंद्याच्या कर्जात असे कधीही होत नाही. ते लोक तरी तुमच्या समोर काय बोलणार? म्हणून तुमचा गैरसमज झाला असेल.

मला तुमच्या प्रतिसादा बद्दल एवढेच म्हणायचे आहे की मी आधी केले आहे आणि मग सांगीतले आहे.  मी प्रष्णकर्तीला मदत होईल म्हणून लिहीले आहे आणि ते बहुदा तिला समजले आहे यात माझे तरी काम झाले आहे                       संजय