भारतात असताना उखाणे घ्यायला भारी आग्रह व्हायचा.
कोणताही कार्यक्रम असो. कोणत्यातरी आजी हळूच टुम काढायच्या घ्या गं पोरींनो नाव!!
की पोरींचा हात कपाळावर जायचा. माझाही हो!!
पण मजाही वाटायची. रोज आहेच की नवऱ्याला अरे............ म्हणणं!!!
पण उखाण्यात घेताना जरासं लाजायला व्हायचं का कोणास ठाऊक? कदाचित ते आपोआप होत असेल.
माझी आजी म्हणायची की, "नवऱ्याला नावाने हाक मारता तो काही घरगडी आहे का तुमचा? काही रीतभातच नाही राहिली बाई!! "ऊखाणा घेताना आधीच तंबी भरायची 'ए' म्हणायचं नाही. 'राव' लावायचं नावापुढे. मग कुठे आमची गाडी 'अहो' पर्यंत जायची.
आज तुमच्या या भन्नाट कल्पनेने सगळे आठवले. आणि पटले, "जुने ते सोने. " नवे अगदी प्लॅटीनम, डायमंड नाही तर अजून काहीही असेल. पण जुन्यातही मज्जा आहे.
मी अमेरिकेत राहते तिथे काही बोटावर मोजण्याइतकी मराठी कुटुंबे आहेत. तर आम्ही मिळून गणपती बसवायचा ठरवले आहे. आणि काही मराठमोळ्या स्पर्धा. त्यामध्ये आता ही एक नवीन कल्पना देते सगळ्यांना. बघू किती जणी तयार होतात ते.
आता माझा उखाणा...
......राव म्हणतात दोघे एकमेकांना भरवू पास्ता, पिझ्झा, स्पगेटी, आता विसर दाल-रोटी!!!!!!
.......... आहे तुझा नवरा आणि तू माझी बायको साडी आणि टिकली निदान घालशील का वीकली......??????
आता एक बाई जरा पारंपारिक घेते हं नाव!!
............... नाव घेवून नमस्कार करते आशीर्वाद मागते तुम्हा सर्वांचा........!!!!!