नियमाला अपवाद असले तरी नियम अगदीच संदिग्ध नाही. पेशवे, प्रभुणे, शिंदे, घोरपडे ही सकृद्दर्शनी अनेकवचनी रूपे, त्यामुळे त्यांच्या संदर्भातली  क्रियापदे अनेकवचनी. राव, दादा, बाई, महाराज, पंत, शास्त्री, साहेब जेव्हा 'कर्ते' असतात तेव्हा क्रियापदे अनेकवचनी. लता एकवचनी, पण लताबाई अनेकवचनी. एकोणविसाव्या शतकातला उत्तरार्ध अजून इतिहास झालेला नाही,त्यामुळे त्यातली व्यक्तिनामे अनेकवचनी. पौराणिक नसलेले ज्येष्ठ आणि श्रेष्ठ लेखक-कवी आणि विद्यासंपन्‍न नेहमीच अनेकवचनी. त्यामुळे वाल्मीकी, व्यास, भट एकवचनी पण माडगूळकर, नरेन्‍द्र जाधव, गुरुजी, उपाध्याय, पुरोहित अनेकवचनी. गुन्हेगार आणि अनामी वकील एकवचनी, परंतु विशिष्ट नामनिर्दिष्ट वकील आणि न्यायमूर्ती अनेकवचनी. गोरे, काळे, घारे, धाडगे, घोडके हे आपले लंगोटीयार किंवा या आपल्या घट्टमैत्रिणी असतील तरच एकवचनी, अन्यथा सर्व एकारान्‍त मंडळी अनेकवचनी. गुरू हा सद्‌गुरू असेल तर अनेकवचनी. उदाहरणार्थ, त्याने एक कुठलासा गुरू केला आहे; परंतु तो अमुक‌अमुक सद्‌गुरूंचा शिष्य झाला आहे. वगैरे वगैरे.

हे सर्व आणि असे अनेक नियम मनात धरून मराठी माणूस कुणाला आदर दाखवायचा आणि कुणाला नाही ते आपसूकच ठरवतो. हांजीहांजी करणे त्याच्या रक्तात नाही.