परभाषिक शब्द लिहिताना मूळ उच्चाराच्या शक्य तितके जवळ जावे असे मला वाटते. मराठीत 'ऍग्रीमेंट' असे लिहिण्याऐवजी 'अग्रीमंट' असे लिहावे. 'ऍबटॉयर' लिहू नये,. 'ऍबट्वार' लिहावे. तसेच, पहिल्याच श्रवणानंतर एलफिन्स्टनचे अळुपिष्टन करू नये. ह्या अपेक्षा अवाजवी नसाव्यात. मराठी भाषकाचे इंग्रजीही इंग्रजाळते आहे. त्यामुळे हे कठीण जाऊ नये.

मुळात प्रश्न हा आहे, की अशी अपेक्षा ठेवणारे आपण (म्हणजे तुम्ही किंवा मी किंवा इतर कोणी) नेमके कोण? भाषा ही आपोआप घडते किंवा बदलते. पहिल्याच श्रवणानंतर आपण जसे एल्फिन्स्टनचे अळुपिष्टन, स्ट्युअर्टचे इष्टूर, कंपनीचे कुंपणी आणि गवर्नरचे गौरनर केले, तसेच आणि त्याच काळात टोपीकर साहेबाने 'शिंदे' चे 'सिंदिया*', 'वडोदरा'चे 'बरोडा', 'खडकी'चे 'कर्की', 'पुणे'चे 'पूना', 'वऱ्हाड'चे 'बेरार', 'तिरुच्चिरापल्ली'चे 'ट्रिचिनॉपोली', 'तिरुनेलवेली'चे 'टिनेवेली', 'तिरुअनंतपुरम'चे 'ट्रिवँड्रम' आणि 'त्रिपुरा'चे 'टिपेरा' केलेच की! एवढेच नव्हे, तर हिंदुस्थानाबाहेर 'नापोली'चे 'नेपल्स', 'रोमा'चे 'रोम', 'लिस्बोआं' चे 'लिस्बन', 'बुकुरेस्ती'चे 'बुखारेस्ट' आणि 'मोस्क्वा'चे 'मॉस्को'ही केले. इतर (फ्रेंच वगैरे) साहेबही फार  वेगळे नव्हते. फ्रेंचांनी 'लंडन'चे 'लॉन्द्रे' केले, पोर्तुगीजांनी 'दमण'चे 'दमांव' केले, वगैरे. थोडक्यात, पहिल्याच श्रवणानंतर उच्चाराचा अपभ्रंश करणे ही आपलीच खासियत  नसावी.

(*हा बहुधा 'शिंदे'पेक्षा कुत्सितार्थी 'शिंद्या'चा अपभ्रंश असावा अशी उगीचच शंका येते.)

आणि आपण हे केवळ परकीय शब्दांच्या उच्चारांबाबतीतच केले, असेही नाही. 'इंदौर'चे 'इंदूर', 'ग्वालियर'चे 'ग्वाल्हेर', 'कश्मीर'चे 'काश्मीर', 'वडोदरा'चे 'बडोदा', 'झाँसी'चे 'झाशी', 'कोलकाता'चे (इंग्रजांचे ऐकून की मुघलांचे ऐकून ते माहीत नाही, पण) 'कलकत्ता' वगैरे. त्याचप्रमाणे हिंदीभाषकांनी 'मुंबई'चे 'बंबई' आणि 'टिळक'चे 'तिलक' केले.

त्यामुळे आपण 'एल्फिन्स्टन'चे पहिल्याच श्रवणात 'अळुपिष्टन' केले यात नेमके आक्षेपार्ह असे काही नसून ती एक नैसर्गिक प्रक्रिया होती असे मानता येईल. परंतु आज मराठीभाषकांपैकी काही गटांचे मराठी इंग्रजाळलेले असताना आणि एकंदर काही गटांपुरता तरी मूळ उच्चार माहीत झालेला असताना अशा गटांपुरते बोलायचे झाल्यास त्यांत असे अपभ्रंश नव्याने कदाचित आपोआपच होणार नाहीत, किंवा कदाचित होतीलही, कोणी सांगावे? परंतु त्यातही काही गैर असेलच असे म्हणता येणार नाही. (दूरदर्शनवरील निवडणूक निकालांच्या विवेचनात श्री. प्रणय रॉय इंग्रजीतून आणि श्री. विनोद दुआ हिंदीतून विवेचन करीत असत. त्यात श्री. विनोद दुआ हे प्रेक्षकांशी हिंदीतून बोलताना श्री. प्रणय रॉय यांच्या नावाचा उच्चार 'प्रनय' असा तर प्रत्यक्ष श्री. प्रणय रॉय यांच्याशी इंग्रजीतून बोलताना 'प्रोन्नोय' असा करीत असत, त्याची आठवण झाली. ) आणि असे (इंग्रजाळलेले / मूळ उच्चार माहीत असलेले) गट वगळल्यास इतर गटांत अपभ्रष्ट उच्चार चालतीलही. त्यातही फारसे काही गैर नसावे. (मला व्यक्तिशः मराठीतून बोलताना क्वचित्प्रसंगी 'रेस्टॉरंट', 'गॅरेज' असे आणि इंग्रजीतून बोलताना 'रेस्तराँ', 'गराज' असे उच्चार करण्यात काहीही अडचण वाटत नाही. तसेच मराठी बोलताना एखाद्याने उपाहारगृहास 'हॉटेल' म्हटल्यास काहीही वाटत नाही, परंतु त्याच व्यक्तीने इंग्रजी बोलताना उपाहारगृहास 'हॉटेल' म्हटल्यास अंगावर काटा येतो. 'लॅख', 'क्रोर'सारखे शब्द भारतात भारतीयांच्या तोंडून इंग्रजीतून ऐकताना काहीही वाटत नाही, परंतु तेच भारतीय अमेरिकेत येऊन येथील स्थानिकांशी इंग्रजीतून बोलताना असे शब्द वापरू लागले, की खटकते, आणि त्या खटकण्यामागे 'स्थानिक अमेरिकनांना हे शब्द कळणार नाहीत' हे कारण खचितच नसते. असो.)

'ऍबट्वार'बद्दलचा मुद्दा मान्य होण्यासारखा आहे, कारण हा शब्द मराठीत रूढ नसल्याकारणाने मराठीत (आणि त्यात देवनागरीत) लिहिण्याचा संबंध केवळ उद्धृताच्या बाबतीत यावा. अशा वेळी 'ऍबटॉयर' असे लिहिणे हे मराठीकरण नसून निव्वळ अज्ञानप्रदर्शन आहे, असे वाटते.

(ऍबट्वार हा इंग्रजीतील शब्द हा फ्रेंचोद्भव असून त्याचा मूळ उच्चार साधारणतः तसाच - फक्त 'ट'उच्चाराऐवजी 'त' उच्चार एवढ्याच फरकासहित - असावा, असे वाटते. चूभूद्याघ्या.)