त्याच काळात टोपीकर साहेबाने 'शिंदे' चे 'सिंदिया*', 'वडोदरा'चे 'बरोडा', 'खडकी'चे 'कर्की', 'पुणे'चे 'पूना', 'वऱ्हाड'चे 'बेरार', 'तिरुच्चिरापल्ली'चे 'ट्रिचिनॉपोली', 'तिरुनेलवेली'चे 'टिनेवेली', 'तिरुअनंतपुरम'चे 'ट्रिवँड्रम' आणि 'त्रिपुरा'चे 'टिपेरा' केलेच की! एवढेच नव्हे, तर हिंदुस्थानाबाहेर 'नापोली'चे 'नेपल्स', 'रोमा'चे 'रोम', 'लिस्बोआं' चे 'लिस्बन', 'बुकुरेस्ती'चे 'बुखारेस्ट' आणि 'मोस्क्वा'चे 'मॉस्को'ही केले. इतर (फ्रेंच वगैरे) साहेबही फार वेगळे नव्हते. फ्रेंचांनी 'लंडन'चे 'लॉंद्रे' केले, पोर्तुगीजांनी 'दमण'चे 'दमांव' केले, वगैरे. थोडक्यात, पहिल्याच श्रवणानंतर उच्चाराचा अपभ्रंश करणे ही आपलीच खासियत नसावी. (*हा बहुधा 'शिंदे'पेक्षा कुत्सितार्थी 'शिंद्या'चा अपभ्रंश असावा अशी उगीचच शंका येते. )आणि आपण हे केवळ परकीय शब्दांच्या उच्चारांबाबतीतच केले, असेही नाही. 'इंदौर'चे 'इंदूर', 'ग्वालियर'चे 'ग्वाल्हेर', 'कश्मीर'चे 'काश्मीर', 'वडोदरा'चे 'बडोदा', 'झाँसी'चे 'झाशी', 'कोलकाता'चे (इंग्रजांचे ऐकून की मुघलांचे ऐकून ते माहीत नाही, पण) 'कलकत्ता' वगैरे. त्याचप्रमाणे हिंदीभाषकांनी 'मुंबई'चे 'बंबई' आणि 'टिळक'चे 'तिलक' केले.
शिंदेचे स्पेलिंग मराठी माणूस करतो तसे केले असते तर त्या नावाचा उच्चार शाइन्‍ड झाला असता; त्यामुळे सिंदिया करून नावाची विटंबना टाळली गेली. असाच प्रकार ग्रामनामाच्या बाबतीत झाला आहे. इंग्रजीत शब्दान्‍ती आकार नाही, ऱ्हस्व उकार नाही, लिपीत खछठफ नाहीत, घढधभळ नाहीत, ऋ, ण, ञ नाहीत. तेव्हा परकीय नावाचे स्पेलिंग इंग्रजीतली फक्त २६ अक्षरे वापरून कसे करणार? भायखळा लिहायचे म्हटले तर लिपीत भ, ख, ळ नाहीत. तेव्हा भाय साठी बाऽय्, आणि खळासाठी क्क'लऽ(सीयूएल्‌एल्‌ए). उच्चार भायखळाच्या अगदी जवळ जाणारा होतो. आपल्या लोकांनी स्पेलिंग केले असते तर उच्चार भेखलऽ झाला असता.
मराठीत शब्दाच्या आरंभी येणारे व्यंजन आणि मधे किंवा शब्दान्‍ती येणारे व्यंजन यांच्या उच्चारात फरक असतो. (वाडा आणि डावा यांतल्या डा साठी, जीभ कशी वेगळ्यावेगळ्या जागी स्पर्श करते ते पहा.) इंग्रजांनी हा फरक अचूक ओळखला आणि सुरुवातीला येणाऱ्या ड साठी डी आणि अन्यत्र येणाऱ्या ड साठी आऱ्र वापरला. त्यामुळे खड़की, रुड़की, रुड़केला, फग़वाडा, बांसवाडा, वऱ्हाड़, वानवडी, वडोद्रा यांच्या स्पेलिंगात आऱ् आला आणि डमडम, देहली, डेराइस्माइलखानमध्ये डी.
इंग्रजीत ख नाही, त्यामुळे खड़कीची कऱ-की अशी फोड केली की किर्की सिद्ध होते. याहून दुसरे यथोच्चारण स्पेलिंग शक्य नाही. पुणं चे सर्वात योग्य स्पेलिंग पी डबलओ एन्‌ए. शेवटच्या ए चा आकारान्‍त उच्चार होणार नाही तर नऽ(=णं) होणार. डबल ओ मुळे प्यू होणार नाही; पु, फार तर पू होईल. चालेल, प्यू होण्यापेक्षा बरे. आपल्या लोकांनी महाराष्ट्र राज्य होताच पुण्याला प्यून केले.
त्यामुळे उगीच इंग्रजांना नावे ठेवण्यापेक्षा त्यांच्या लिपीच्या मर्यादांचा अभ्यास करा आणि त्यांनी केलेलीच स्पेलिंगे कशी योग्य होती ते तपासून खात्री करून घ्या.