तिसरीपर्यंत आम्हाला पेन्सिलीने लिहायचे असे आणि चौथीत गेल्यावर पेनाने. कुणी पेन विसरून आला की इतर मुलांकडे मागावे लागे. तेव्हा "कुणी मला पेन द्या" असे म्हटले की इतर मुले पेंद्या पेंद्या म्हणून चिडवत  

विद्यार्थ्यांमध्ये त्यावेळी 'सम्राट पेन' फार चांगले समजले जायचे. 'हीरो' पेनाजवळ आम्हाला कोणी फिरकूही द्यायचा नाही. मोठ्या माणसांची पेने ही फार मौल्यवान वस्तू समजली जायची आणि त्यांना हात लावायला बंदी असायची.

पुण्यात वसंत टॉकीज शेजारी 'काळे पेन्स' हे केवळ पेने विकणारे दुकान त्याच सुमारास सुरू झाले होते.

इ. दहावी अकरावीच्या सुमारास कॅम्लिनची पंपाची पेने आली. ती शाई भरायला आणि लिहायला दोन्ही दृष्टींनी सरस होती.

हीरो पेन वयाच्या २९व्या वर्षी प्रथम हातात घेतले. पण तेव्हा त्याचे काही अप्रूप वाटले नाही.