जुन्या आठवणी चाळवल्या गेल्या. मजा सांगतो, मला माहिमला जागा मिळाली. तिथे राहायला गेलो. मुले लहान होती. पत्नीने सुचविले, तिची सायकल पुण्यात पडून होती. ती आणली. लेडीज् सायकलला मध्ये दांडी नसल्याने बेबी सीट बसवता येत नाही. मग घरीच आबदून हँडलला लटकावता येईल अशी फळी तयार केली. त्या फळीवर शिशु-वर्गातला मुलगा आणि मागच्या कॅरियरवर तिसरीत जाणारी मुलगी घेऊन पत्नी मच्छिमार सोसायटीजवळचे आमचे घर ते सिटी-लाइट भागातील शाळा अशा दोन फेऱ्या मारायची. सेंट मायकेल चर्च चौकातील पोलिसाने एकदा तिला थांबविले. माझी पत्नी मनांत थोडी घाबरली होती. तो चौक तसा नेहमीच अति-रहदारीमुळे चालणाऱ्यांना धोकादायक वाटायचा. पोलिसाने किंचित् हंसत विचारले, 'काय हो, तुम्ही पुण्याच्या कां? ' ती 'हो' म्हटल्यावर तो हंसला. 'नायतर आसं दोन पोरं सायकलवर घिऊन सर्कस करीत अशा गर्दीत मुंबैतली बाई जानारंच नाही.... झकास्, पन जरा जपून वो, पोरं ल्हान हाईत्... चला'.. पोलिसाचा तो अवतार आम्हा पुणेकरांना तरी नविनच होता.