तुमच्या आठवणीत कदाचित भा. रा. तांबे यांची ही कविता असावी...

सायंकाळची शोभा

पिवळे तांबूस ऊन कोवळे पसरे चौफेर
ओढा नेई सोने वाटे वाहूनिया दूर

झाडांनी किती मुकुट घातले डोकीस सोनेरी
किरणावर शेतात पसरला गुलाल चौफेरी

हिरवे हिरवे गार शेत हे सुंदर साळीचे
झोके घेती कसे चहूकडे हिरवे गालीचे

सोनेरी मखमली रूपेरी पंख कितीकांचे
रंग किती वर तऱहेतऱहेचे इंद्रधनुष्याचे

अशी अचल फुलपाखरे फुले साळीस जणू फुलती
साळीवर झोपली जणू की पाळण्यात झुलती

झुळकन सुळकन इकडून तिकडे किती दुसरी उडती
हिरे माणके पाचू फुटुनी पंखची गरगरती

पाहा पाखरे चरोनी होती झाडावर गोळा
कुठे बुडाला पलिकडिल तो सोन्याचा गोळा?

- भा. रा. तांबे