ठराविक परिस्थितीत कर्तव्याला विन्मुख होउ नको या अर्थाने युद्धासाठी सज्ज हो असे श्रीहरिने पार्थाला सांगणे आणि दहशतवाद, युद्धखोरी, चिथावणीखोरपणा एकच.  रामक्रुष्ण परमहन्सानी केलेली मधुरा भक्ती आणि तांत्रिक उपासना किन्वा गुलाबराव महाराजानी ज्ञानेश कन्या या भावाने केलेली उपासना ही समलैंगिक विकृती. गुरुदेव रानडे, योगी अरविंद, बाबा महाराज आर्वीकर, स्वामी स्वरूपानंद  या सारख्या संताना झालेला सगुण साक्षात्कार, नाथपंथी साधकाना मिळणारे आदेश  हा भ्रमिष्टपणा. असे अनेक विचार हल्ली वाचनात येतात. ते रामशास्त्री बाण्याने आणि आवेशाने मांडलेले असतात. ते पटत नाहीत. आपण परिणामकारक उत्तर देण्यात कमी पडतो हे जाणवते. ही व्यथा बहुधा तशीच राहणार हे मान्य करावे लागेल.  

गतानुगतिकपणे श्रद्धा ठेउ नयेत, त्या पारखून घ्याव्या, चिकीत्सा करावी यात काही चूक नाही. आपला तो बाब्या आणि दुसर्याच ते कार्ट ही व्रुत्ती असू नये हे ही मान्य. अशी चिरफाड करणारी, छिद्रान्वेशी,  आग्रही, फटकन तेजोभंग करून घेणारी, खजिल होणारी भूमिका एक वैदिक धर्म (हिंदू धर्म, जीवनप्रणाली काय असेल ते) याच  बाबतीत सरसकट घेतली जाते हे प्रकर्षाने जाणवते. ती घेणार्या सर्वाना तर्कशुद्ध, विकृतीरहित धर्म सापडावा, त्यानी धाडस करून तो स्वीकारावा आणि निष्ठेने त्याचे पालन करत अंतिम सत्याप्रत जावे. गीतेचे शुद्धिकरण करून तिला दहशतवादी तत्त्वज्ञानापसून मुक्त करावे यासाठी शुभेछा.

(निर्भेळ सत्याप्रत जाणार्या तुमच्या या आनंदयात्रेत मी पण तुमच्या सुधारित गीतेची 'पुरेशी' चिकीत्सा करून अवश्य सामील होइनच). लेखनसीमा!