"० - १० तास काम करून नंतर बुद्धिबळ खेळायला वेड्याला अशक्य होऊ लागले"

हे आमच्या बाबतीत उलट होतं -- १० १० तास बुद्धिबळ खेळून काम करणे अशक्य होउ लागले होते.. आमचे पटाचे वेड सुटले, मोठा पट आवरला आणि रेल्वेत खेळायचा मॅग्नेटिक बोर्ड गाडित कायमचा ठेवून घेतला...

अनेकदा "जीवनात ही घडी अशीच राहू दे" सोडुन "आशा उद्याच्या डोळ्यात माझ्या" म्हणावे लागते... गेला दिवस आपला म्हणायचा.. आणि चेहऱ्यावर हास्य असले की मन टवटवीत राहते आणि मार्ग आपोआप सुचतोच...

येऊ द्या अजुन...  !

पु. ले. शु.

आशुतोष दीक्षित.