विसरुन तिजला एकच क्षण मज झोप पहाटे येता

अलगद येउन झरत्या नेत्री स्वप्न सजवले होते

आठव फुलले आयुष्याच्या फांदी फांदी वरती

पदरी आठव गंधित भरण्या झाड हलवले होते

तेच धुके अन तेच हरवणे, चाहुल ऐकू येणे

बेचैनीतुन रिमझिम आठव लाख बरसले होते

व्यर्थ कशाला ग्वाही द्यावी चारित्र्याची कोणी?

संधी मिळता कैक जणांचे पाय घसरले होते                                           ... व्वा !