पहिली गोष्ट, देह असताना आपण आकार आणि निराकार दोन्ही एकावेळी असतो.

जर आपण कुणाला विचारलं की ‘तुम्ही कुठे आहात? ’ तर ती व्यक्ती देह जिथे आहे तिथे अशा अर्थाचं उत्तर देते पण वस्तुस्थिती अशीये की आपण मुळात निराकार असल्यानं देहाच्या आत आणि बाहेर दोन्हीकडे आहोत, देह व्यापून आहोत. ज्याला निराकाराचा बोध नाही त्याला आपण ‘देहाच्या आत’ आहोत असं वाटतं.

जसजसा तुमचा निराकाराचा बोध सघन होत जाईल तसं तुम्हाला कळेल की आपण देह झालेलो नाही, आपल्याला देहाची ‘जाणीव’ आहे. हा निराकाराचा बोध सतत ठेवणं शरीराला समत्व देतं, तुम्ही देहभर होता. निराकार सर्व देहात सारखा पसरतो आणि देहाला व्यापतो.

हा निराकाराचा सतत बोध आकार आणि निराकार यांच्यात तोल निर्माण करतो.

यामुळे दुसरी गोष्ट आपसूक घडते, तुमच्या प्रत्येक क्रियेत डौल आणि सहजता यायला लागते. निराकारानं (किंवा तुम्ही) सर्व शरीर व्यापल्यामुळे तुम्हाला साध्या चालण्यात, बसण्यात, बोलण्यात आनंद वाटायला लागतो. जरा आवाज वाढायला लागला की तुम्हाला प्रयासाची जाणीव होते; जरा धावपळ सुरू झाली की तुम्हाला निराकाराच्या भानामुळे काहीतरी चुकतंय हे कळायला लागतं कारण हृदयाची धडधड वाढलेली असते, श्वासाचा रिदम हुकलेला असतो, मग तुम्ही पुन्हा मध्यात येता. हा मध्य, हे समत्व, आकार आणि निराकार यामधला तोल आहे.

या तोलामुळे तुमची स्वतःची अशी स्टाईल तयार होते आणि लोक त्याला कौशल्य किंवा सहजता म्हणायला लागतात! 

संजय