वा प्रोफेसर साहेब, गझल सुरेख आहे..

नको तुमची मला वाद्ये, नको स्वरसाज कोणाचा....

मला काळीजही माझे पुरे झंकारण्यासाठी!

समुद्राच्या तळाशी मी समाधी घेतली होती...

किनारे थांबले सारे मला का वेचण्यासाठी?

तिने बागेतल्या एका फुलाची मागणी केली;

तिला काळीजही माझे दिले मी माळण्यासाठी! 

तुला पाडायचे तितके तडे तू पाड हृदयाला....

उभे आयुष्य हे पडले मलाही सांधण्यासाठी!

इथे खोट्याच नाण्यांची अशी वहिवाट पडली की,

खरे नाणे किती आता दचकते चालण्यासाठी!

.. ह्या दिपदी अतिशय आवडल्यात.. !