काही वर्षांपूर्वी टीव्हीवर एका सांगितिक रिऍलिटी शो मधील हा प्रसंग. या शो मधील स्पर्धक हे सर्व मातब्बर आधीच्या स्पर्धा गाजवलेले स्पर्धक होते, आणि त्यांना त्या दृष्टीने संगिताची जाण होती. त्यामुळे प्रत्येक स्पर्धकाच्या गाण्यानंतर त्याचे मूल्यमापन करताना इतर स्पर्धकही त्या गाण्याला गुण देत. त्या शिवाय परीक्षक तर होतेच. आणि या सर्वांचे गुण एकत्र करून शेवटी कोणाला बाद करायचे याचा निर्णय होत असे. अर्थात स्पर्धक एकमेकांना मार्क्स देत असल्यामुळे हेवे दावे यानुसार एखाद्याला मुद्दाम कमी मार्क देणे वगैरे 'सोय' होती.  

तर एक दिवशी (म्हणे) एका स्पर्धिकेला बऱ्याच स्पर्धकांनी ठरवून,  कपटाने कमी गुण दिले - तिचं गाणं चांगलं झालेलं असूनही, आणि त्यामुळे तिचे एकूण गुण खुपच कमी होऊन ती बाहेर फेकली गेली. एका विशिःट स्पर्धिकेने या 'मॅच फिक्सिंग' मध्ये पुढाकार घेऊन हे सर्व घडवून आणलं अशी चर्चा सर्वत्र झाली. आता योगायोगाने याच्या पुढच्याच फेरीमध्ये असं झालं की ही जी कपट-प्रमुख स्पर्धिका होती, तिच गाण त्या फेरीत झूपच खराब झालं. त्यामुळे अर्थातच तिला सर्वात कमी गुण मिळाले, आणि या  वेळी तीच स्पर्धेतून बाद  झाली.  म्हणजे ती खरं तर बरीच चांगली गायिका होती, पण योगायोगच असा, की तिच गाणं तिच्या नेहेमीच्या दर्जाहून खूप वाईट झालं. या वेळी प्रतिक्रीया देताना,  एका जजने असे उद्गार काढले, की हा एक प्रकारे पोएटिक जस्टिस झाला. कारण तर्कसंगती प्रमाणे तिच्या कपट कारस्थानाचा, आणि लागोलाग तिच्या वाइट गाण्याचा तसा काहीच सबंध नव्हता. पाण योगायोगाने, आणि तडकाफडकी असा जो न्याय या वेळी झाला, तोच पोएटिक जस्टिस. हा असा न्याय बहुधा कल्पना विलासात, किंवा कथा कवितेतच घडत असतो, आणि म्हणूनच हा 'काव्यगत' न्याय.