अंजू, अनुभव अगदी मनमोकळेपणे लिहिला आहेस. छान झाला आहे. कथेत का टाकलास ते मात्र कळलं नाही. अशा छोट्यामोठ्या अपघातांच्या गोष्टी खरंच होतच असतात, नेमक्या त्या क्षणी ( at that very moment ) भिती वगैरे जरूर वाटते पण कायम घाबरून रहायची गरज नाही. जास्तीतजास्त सतर्क रहायचा प्रयत्न करायचं बस्स.. जे होईल त्याला तोंड द्यायची तयारी असू द्यायची.<BR><BR>तुझ्या अनुभवकथनावरून कुठेसा वाचलेला एक किस्सा आठवला. मूळ रचना तशीच्या तशी आठवत नसल्याने मूळ संकल्पना माझ्या शब्दात सांगायचा प्रयत्न करतेय. चु.भू.द्या.घ्या.<BR><BR>क : का रे ख, तुला बसमधून प्रवास करायची भिती नाही का वाटत?<BR>ख : का बुवा? भिती का वाटायला हवी?<BR>क : मला सांग, तुझे आजोबा&nbsp;कसे वारले?<BR>ख : बसमधून जाताना अपघात झाला आणि त्यात ते वारले.<BR>क : आणि तुझे वडील?<BR>ख : त्यांचाही बसमधून जाताना अपघात झाला आणि ते वारले. पण याचा काय संबंध?<BR>क : तुझे आजोबा, बाबा दोघंही बसमधून प्रवास करताना वारले मग तुला भिती नाही का वाटत बसमधून प्रवास करताना?<BR>ख&nbsp;: ओऽऽऽह.. असं म्हणतोयस होय. मग आता माझ्या प्रश्नांची उत्तर दे. तुझे आजोबा कुठे वारले?<BR>क&nbsp;: रात्री झोपले होते दिवाणावर मस्त आणि सकाळी बघितलं तर कारभार आटोपलेला होता त्यांचा.<BR>ख&nbsp;: आणि तुझे बाबा?<BR>क&nbsp;: त्यांचाही श्वास दिवाणावर पहुडलेले असतानाच मालवला.<BR>ख : मग आता सांग तुझे आजोबा , बाबा दोघंही जर दिवाणावर झोपलेले असताना वारले तर तुला भिती वाटते का दिवाणावर झोपायची? तू जर दिवाणावर ढाराढूर झोपू शकतोस तर मग मी का बसमधून प्रवास करायची भिती बाळगायला हवी?<BR><BR>विषयांतर झाले असल्यास माफ करावे, पण सांगायचं एकच होतं की अशा गोष्टींनी कायमची मनात भिती बाळगण्यात काहीही अर्थ नाही, त्या भावनांमधून बाहेर पडण्यातच खरी कसोटी आहे.&nbsp;<BR><BR>अनुभवकथन खूपच छान आहे. वाचताना जणू काही माझी एखादी मैत्रिणच मला तिचा अनुभव सांगत असल्याचा भास झाला, म्हणून हा प्रतिसादप्रपंच. काही आवडले नसल्यास माफ करावे, ही विनंती.