विषय वाचूनच 'कमिन्स मुलींचे अभियांत्रिकी महाविद्यालय' किंवा 'श्रीं. ना. दा. ठा' (एस एन डी टी) चे 'पुरुषोत्तम' चे 'स्क्रिप्ट' (पर्यायी शब्द सुचवा) वाचत असल्याचा भास झाला !

बरं का अनिकेत, मी काही महीने जी आर ई च्या परीक्षार्थींचे 'उद्देशाचे परिपत्र' (स्टेटमेंट ऑफ़ पर्पज) लिहायचो. पोरं "सॉलव्हन्सी" च्या नावाखाली बापाचे लाखो रुपये पणाला लावायची. अर्ज करण्यातच लाखभर रुपये खर्च व्हायचे. आईला संधिवात, वडिलांना मधुमेह (डायबेटीस लिहिणार होतो चुकून), असे आमचे अनेक काका काकू 'संगणक वापरता येत नाही' म्हणून चक्क रडताना पाहिलेत. तुझा अमित कमीत कमी स्वतःच्या हिमतीवर तरी राहातोय परदेशात.

अमितचे तसे नव्हते. त्याची इच्छा असूनही तो येऊ शकत नव्हता. पण निदान त्यामुळे त्याची द्विधा मनस्थिती तरी नव्हती. त्याला पूर्णं माहीत होते, की आयुष्यातील काही वर्ष तरी अशीच भोगायची आहेत.

मग झालं की! त्याला आपल्या 'प्रायॉरिटीज' (प्रतिशब्द?) ठाऊक आहेत. नाही देत तू आई बापाला किंमत. ह्यात त्या दोघांच्या (अमित आणि राज) आई वडिलांनी केलेल्या संस्कारांचा खूप मोठा संबंध आहे. दादानू, राज ला आपलं कर्तृत्त्व सिद्ध करण्यासाठी परदेशगमनाचं साहाय्य झालं तरी त्याला त्याची "गरज" नाही! तो एरवीच स्वतःला सिद्ध करू शकेल. कधीही अन कुठेही!

अमित 'मर्चंट नेव्हीत' असो नाहीतर 'जॉर्जिया टेक युनिव्हर्सिटीत', हाल अपेष्टा सहन करत जगणे त्याने 'पत्करलेले' असेल तर त्यालाही शुभेच्छा!