उतारे-इयत्ता अगदी नेमके म्हणून आठवत नाही आहेत, पण त्या कथा/लेख अगदी मनात घर करून आहेत. तरी प्रयत्न करून बघतेय..
'सोन्यासाठी भीमाने सोन्यासारखा हात गमावला होता.'
- स्मशानातील सोने. इयत्ता दहावी.
'कु...कू...कूक.. आणि रेडिओतून येणारा आवाज बंद झाला.' (मदतीसाठी हाक देणाऱ्या त्या बुडणाऱ्या जहाजातले ते शेकडो जीव बुडाले की काय? या विचारासरशी धस्स व्हायचं काळजात या वाक्याने. )
- रेडिओची गोष्ट. ( अभ्यासक्रमातून गाळलेला परंतू माझा अत्यंत आवडता धडा. ) इयत्ता दहावी.
..आणि सगळीकडे लाल चिखल झाला होता. ( इथे 'लाल' या शब्दावर कोटी आहे. खूप जीवघेणी आहे ती. आजही खूप खोलवर जाऊन रुततात ते शब्द. शहारून येतं त्या विचारानेही. )
- लाल चिखल. इयत्ता दहावी.
.. उपरण्याला या गाठी मी का मारल्या होत्या?
- विसरभोळा गोकुळ. इयत्ता चौथी.
बिनसाखरेचा, बिनदुधाचाच नाही तर बिनचहाचा चहा मी पिऊ लागलो !
- उपास. इयत्ता नववी की दहावी?
ढिगभर गोष्टींसाठी विचारपूस करून काहीही न घेता मी त्या दुकानातून सहीसलामत बाहेर पडलो !
- बाजार. इयत्ता - आठवी ( बहुतेक )
शिंतूला वृक्षदेवतेकडून अमाप धन मिळाले म्हणून लिंतूने वनात जाऊन त्या झाडाच्या फांद्या सपाऽस्सप तोडल्या आणि मायेचा पुळका आणत स्वतःचा सदरा फाडून झाडाला यामुळे झालेल्या जखमा बांधल्या.
- शिंतू आणि लिंतू. इयत्ता - पहिली/दुसरी की तिसरी आठवत नाही.
काम करायला माणसं नाहीत असं म्हणणारी अनेक माणसं दिसतात.
- विसंच्या एका लघुनिबंधातलं वाक्य आहे हे बहुदा. नाव आठवेना आणि इयत्ताही.