मुलगी पाहणे/दाखवणे या संकल्पनेला/प्रकाराला माझा कडक विरोध आहे.

===

तरीही मुलगा-मुलगी या दोघांची बाजूने वापरता येतील असे मुद्दे खालीलप्रमाणे-

१/२-१ तासात कसे काय बुवा ठरवायचे की पुढे जायचे किंवा कसे?

एका भेटीत घाईघाईने निर्णय घेऊ नये असे वाटते. किमान ४-५ प्रदीर्घ भेटी घेणे शहाणपणाचे ठरावे असे वाटते. कोणत्याही उपाहारगृहात, देवळात किंवा बागेत सहज शक्य आहे. अवघडल्यासारखे वाटणार असेल तर मित्र-मैत्रीण-भाऊ-बहीण बरोबर घ्यायला/न-घ्यायला काहीच हरकत नाही असे वाटते.

आपण कोण आहोत आणि आपल्याला कसा जीवनसाथी हवा आहे यावर सखोल विचार करावा. काही गोष्टी आपल्या जीवनसाथीत असल्याच (उदा. संगीताची जाण, खेळाची आवड इ.इ.) पाहिजेत, काही नसल्याच (उदा. धूम्रपानाचे व्यसन इ.इ.) पाहिजेत, काही असल्या-नसल्या तरी चालतील अश्या प्रकारे वर्गीकरण करावे. तसे प्रश्न जीवनसाथी-उमेदवारास विचारावेत असे वाटते.

आपण आहोत तसे सादर करावे. वागणे-बोलणे-कपडे-आवडी-निवडी यांत मुद्दाम वेगळेपण आणायचा प्रयत्न करू नये. (बी युअरसेल्फ!)

आपल्यातल्या कमतरता, कच्चे दुवे मोकळेपणाने सांगावे/विचारावे. जीवनाचा पुढील प्रवास जसे की शिक्षण, मुले, आई-वडील, नोकरी, परदेशगमन याबद्दलचे एकमेकांचे विचार जाणून घ्यावे असे वाटते.

एकमेकांच्या मित्र-मैत्रिणींना भेटावे. त्याच्याबरोबरही प्रदीर्घ वेळ घालवण्यास हरकत नसावी. याच लोकांबरोबर पुढे तुम्हाला एकत्रितपणे वेळ घालवावा लागणार आहे हेही ध्यानात ठेवावे.

पुरेश्या भेटी झाल्यावर आधीची मोडलेली/झालेली लग्ने, प्रेमप्रकरणे, घनिष्ठ मित्र-मैत्रिणींबद्दल मोकळेपणाने बोलण्यातही काही हरकत नाही असे वाटते. संसाराचा पाया खोटेपणावर-गुपितांवर असू नये असे वाटते.

वरील संभाषणांचा अनुक्रम वर दिला आहे तसाच असला पाहीजे असे जरूरी नाही असे वाटते.

जाता जाता-
दाखवणे-पाहणे या गोष्टीला सरळ चाट देऊन वरील प्रकारच्या भेटी घडवून आणणे तसे अवघड नाही असे वाटते.