नरेंद्र,

हाच खरा आणि कठीण प्रश्न आहे. अभिमानाच्या ही छटा असाव्यात - आणि त्या फक्त तुमच्या व्यक्तिविशेषावरच नाही, तर तुमच्या आजूबाजूच्या सामाजिक परिस्थितीनुसारही (किंवा मुळेच) ठरत असाव्यात. लहानपणापासून जातीय दंगलींच्या वातावरणाशी परिचित असणारा भारतीय मुलगा आणि त्याच वयाचा अमेरिकेत वाढणारा भारतीय वंशाचा मुलगा, यांच्या धर्मविषयक अभिमानात फरक हा असणारच. तात्यांच्या "जग हिंडल्यावर" थिअरीत तथ्य आहे ते याचमुळे.

उत्सुकता म्हणून याच विषयावर एक चाचपणी करत आहे - अमेरिकेतील विविध भाषा-राष्ट्रीयत्त्व-धर्माच्या संकराची पार्श्वभूमी असलेल्या सहकाऱ्यांची. त्याचा अहवाल प्रसिद्ध करीनच.

तुम्ही म्हणता तसं मला अभिमानाचं वावडं नाही. माझ्या मूळ प्रस्तावातच मी देशाबद्दलच्या आणि भाषेबद्दलच्या अभिमानाबद्दल लिहिलेलं आहे. माझी "गोच" ही की मला सगळ्याच बाबतीत सरसकट अभिमान किंवा निरभिमान नाही (आणि त्याचंच उत्तर शोधण्याचा हा प्रयत्न आहे).

माझ्या स्वाभिमानाबद्दल बोलायचं झालं तर अशी चर्चा मला करता येऊ शकते याचा मला अभिमान आहे. आणि कविता म्हणतात त्याप्रमाणे कुठल्याच गोष्टीचा अभिमान नाही याचाच अभिमान वाटणे म्हणजे काय तेही मला समजू शकतं (आणि त्याचाही मला अभिमान आहे ;) )

अहो, फार लांब कशालाः तुमच्या व्यक्तिरेखेत "डोंबिवली" हे वाचलं, आणि तुमच्या समंजस प्रश्नाचा मलाच अभिमान वाटायला लागला. पण हा अभिमान चित्त म्हणतात त्याप्रमाणे "जिव्हाळा" या सदरात मोडणारा होता ... "मॅSSग, डोंबिवलीकर आहे!" अशा प्रकारचा नाही (ही अभिमानाची संकुचित व्याख्या झाली, अर्थातच).

याउलट, मुंबईच्या पुरात स्वतःच्या जिवाची किंमत मोजणाऱ्या पोलिस शिपायाबद्दल ऐकल्यावर जे वाटतं, ते "जिव्हाळ्या"हून नक्कीच वेगळं असतं - "अभिमान" म्हणावा असं.

- कोंबडी