ही उदाहरणे आपण दिलीत खरी, पण त्यांचे प्रयोजन कळले नाही.

दुर्दैवं माझं. मागासवर्गीयांनी 'सूड भावनेने' वागू नये एवढे एकच प्रतिपादन करायचे आहे. मैत्रीचा, सहकार्याचा हात पुढे करून आणि मागूनच उद्धार होऊ शकतो. तुझ्या पूर्वजांनी माझ्या पूर्वजांवर अत्याचार केला म्हणून मी तुझा अपमान करणार ही वृत्ती प्रगतीतला सर्वात मोठा अडथळा ठरू शकते.

आपण दोन उदाहरणे दिलीत, मी याविरुद्ध दोनशे देऊ शकतो. परंतु, हा म्हणजे एकाने गाय मारली तेंव्हा दुसऱ्याने वासरू मारण्याचाच प्रकार झाला.

दोनशे नाही आपण दोन हजारही देऊ शकाल. संख्येचे दावे दोन्ही बाजूंनी करता येतील. पण माझी दोन उदाहरणे प्रातिनिधिक आहेत. आपल्याला ती प्रातिनिधिक वाटली नाही तरी माझी हरकत नाही. पण माझ्या आयुष्यातली ती सत्य घटना आहे आणि त्याने (आणि अशा इतर) घटनांनी माझे विचार घडविले आहेत. तरीही, आरक्षणाच्या विरोधात मी नाही. मागासवर्गीयांवर अन्याय होऊ नये तसाच सवर्णांवरही अन्याय होऊ नये. म्हणून वेगवेगळ्या शाळा/कॉलेजीसचा विचार मी मांडला आहे. तसेही करायचे नसेल तर ६०% खालील (मागास आणि सवर्ण एकत्र) आणि ६०% वरील (मागास आणि सवर्ण एकत्र) अशी वेगवेगळी कॉलेजीस काढून (जातिनिहाय आरक्षण न ठेवता) ही समस्या सोडवावी.

मग अशी उदाहरणे देऊन काय होणार? त्यामुळे उलटाच परिणाम होईल असे वाटते.
अशी उदाहरणे देऊन नाही उदाहरणातील 'वृत्ती'मुळे उलटा परिणाम होईल.

पण मागासवर्गीय गट एकत्र येऊन आरक्षण विरोधी चळवळ का चालवत नाहीत? सवलतीचे जातीय निकष बदला असे सरकारला ठणकावून का सांगत नाहीत? आर्थिकदृष्ट्या अत्यंत सबल असणाऱ्या परंतु जातीच्या आधारावर सवलतींचा फायदा उठविणाऱ्या मागासवर्गीय बांधवांविरद्ध आवाज का उठवत नाहीत?
हम्म्म. पण याचा अर्थ मागासवर्गीय लोकांचा आरक्षणास पाठिंबा आहे असा आपण कसा काढलात?
आरक्षणाला विरोध नाही, म्हणजेच पाठिंबा. मूक हिच संमती.

आता देशभरात जी निदर्शने झाली त्यात मागासवर्गीय लोक नव्हतेच हे आपण ठणकावून सांगू शकता काय?
आरक्षित टक्केवारी इतके मागासवर्गीय त्यात सहभागी आहेत असे आपण ठणकावून सांगू शकता का?
ह्या आंदोलनात १०० टक्के सवर्ण सहभागी आहेत असे आपण ठणकावून सांगू शकता का?
उत्तर आहेः नाही. कोणीच काही 'ठणकावून' सांगू शकत नाही. मग उगीचच वादासाठी वाद म्हणून असे मुद्दे का उपस्थित करावे?

कांबळी नांवाचा माझा एक, इयत्ता ५वी पासूनचा मित्र, आज तागायत मित्र आहे. हा मागसवर्गीय आहे हे माहीत आहे म्हणून त्याचे नांव दिले. बाकी असे अनेक मित्र आहेत की ज्यांची जात कुठली हे माहीतही नाही. मी 'गुणवत्ता' पाहूनच मैत्री करतो. आडनांव आणि जात पाहून नाही.
हम्म्म. यासाठी आपले अभिनंदन. आता माझा एकच प्रश्न आहे, वरील चर्चेतील भाषा वापरून आपण आपल्या मित्रांबरोबर अशीच चर्चा केली असती काय?

एकच प्रश्न आपण विनाकारण दुसऱ्यांदा विचारता आहात. ह्याचे उत्तर मी वर दिले आहे. तेंव्हा इथे पुन्हा कष्ट घेण्याची मला आवशक्यता वाटत नाही.

माझ्यापुरता हा विषय मी संपवला आहे.

धन्यवाद. माझ्या मनात मागासवर्गीयांबद्दल आकस नाही. खात्री असावी. मला वाटतं परदेशांत राहणाऱ्या (निदान आखाती प्रदेशांत) अनेक सवर्णांना मागासवर्गीयांच्या भावना काही प्रमाणात समजू शकतात. कारण इथे स्थानिक आणि परदेशी अशी वेगवेगळी वागणूक ते अनुभवत असतात. स्थानिकांची परदेशींबद्दल असणारी तुच्छ भावना, त्यांच्या वागण्या बोलण्यात नेहमीच जाणवत असते. इथे तसे म्हंटले तर 'मागासवर्गीय' ते आहेत. परंतु, देश त्यांचा आहे, त्यांचा हक्क मोठा आहे. सरकार त्यांच्या बाजूने आहे. हे वास्तव आहे. त्यांच्याशी मिळते जुळते घेऊनच आपला कार्यभाग साधायचा आहे. त्यांच्यातही हुशार, समंजस आणि व्यवहारी अरब आहेत. त्यांचा नेहमीच आदर केला जातो.
माझ्या ओळखीत/नात्यात घरच्या कामवालीच्या मुलांचे शिक्षण, कपडे, दुखणी-खुपणी करणारे अनेक आहेत. माझ्या मावसबहिणीने तर (ती एम्.ए आहे) शाळेची प्रिन्सिपलशिप सोडून कामवाल्यांच्या, रस्त्यावरील भाजी विक्रेत्यांच्या मुलांना स्वतःच्या घरी मोफत शिकवण्या केल्या आहेत. त्यांच्या अंगावरील फाटके कपडे पाहून, दारोदारी भटकून, जुने पुराणे कपडे त्यांच्यासाठी गोळा केले आहेत. इथे आखाती देशातही अनेक जणं भारतातील शाळांमधून १-२ विद्यार्थ्यांना 'दत्तक' घेऊन त्यांच्या शिक्षणाचा (पुस्तके, गणवेशासहित) सर्व भार उचलतात. आणि हे सर्व जात-पात विचारून केले जात नाही.
सवर्णही मागासांना संधी देण्यास उत्सुक असतात. पण त्यांच्या स्वतःच्या मुलाबाळांवर अन्याय करून नाही. तशी अपेक्षा करणे सूडबुद्धीचे होईल. असो. मीही हा वाद इथेच मिटवत आहे.
धन्यवाद.