पुढीलप्रमाणेः

१) भूमिकेत समरसून ज़ाऊनही मी स्वतःच्याच वेदना प्रेक्षकांसमोर मांडतोय, याची प्रेक्षकांना ज़ाण नसणे (ज़े रडगाणे मी गातोय, ते माझे स्वतःचे आहे, वरकरणी ते नाटकाच्या संहितेतील वाटत असले तरी!) प्रेक्षकांना ही भूमिका इतकी आवडते,त्यांचे माझ्या रडण्यावर इतके प्रेम आहे, की ते त्यासाठी वाटेल त्या किमतीचे तिकीट काढून येतात. पण माझी वेदना तिकिटाने मोज़ता येणाऱ्यातली नाही, हे कुणालाच कळत नाही (अर्थात, यात कोणालाच दोष देता येत नाही, हे सुद्धा तितकेच खरे)

२) प्रेक्षकांना ज़े दिसते ती माझ्या वेदनेची नुसती झलक आहे. त्यांच्या टाळ्या या झलकेला/जाहिरातीला आहेत. ज्याची जाहिरात आहे ते दुःख/ती वेदना कुणालाच कळत नाही.

३) मला नानाविध भूमिका अतिशय उत्तम प्रकारे साकारता येतात हे सुद्धा तितकेच खरे (हसणे, हसवणे, लपणे, बागडणे इ.) पण मी प्रेक्षकांसमोर सारखा रडतो आणि त्यांचा वेळ नि पैसा (माझ्या रडण्यात) वाया घालवतो (हे माझे आणखी एक दुःख). त्यामुळे आता यापुढे काहीतरी नवीन/वेगळे, नेहमीच्या रडगाण्याला तिलांजली देऊन साकारलेले असे काहीतरी तुम्हांला देईन म्हणतो. पण ते सुद्धा सगळे मनापासून आलेले असेल. तेव्हा त्याची किंमत तिकिटात करू नकात, तर माझे मन समज़ून घ्या, अशी प्रार्थना.

यावरून एकूणच नटसम्राटाला काय म्हणायचे होते ते कळले असेल अशी आशा आहे. हे त्याचे म्हणणे मला अष्टाक्षरीत मांडायचे असल्याने या प्रयोगाचा घाट घातला. तो ज़र फसला असेल आणि आपला सगळ्यांचा रसभंग झाला असेल तर त्याबद्दल दिलगीर आहे. प्रयोगशील रड्या नटसम्राट कवितेऐवजी गद्य विभागात अवतरला होता यावरून त्याच्या वेदनेची कल्पना मला आली होती ;) असो.

(प्रयोगशील)चक्रपाणि

अवांतरः आपल्या आणि इतरांच्याही बऱ्यावाईट मतांचा मी नेहमीच आदर करत आलो आहे आणि तदनुसार माझ्या रचनांमध्ये बदल करत आलो आहे. तुम्हां सगळ्यांचे कौतुक आणि समयोचित कानपिचक्या हे सुद्धा माझ्या रचनांची प्रेरणा असतात हे वेगळे सांगायला नको. त्यामुळे राग बिग येण्याचा प्रश्नच उद्भवत नाही ः) आपले प्रा म रा न निदान माझ्यासाठी तरी इम्प्लिझिट असल्याने वेगळ्याने सांगितले नसतेत तरी चालले असते ः)
(समज़ूतदार)चक्रपाणि