प्रियाली कथा, विषय, मांडणी सर्वच खूप आवडले. विशेषतः प्राचीला खलनायिकेच्या रूपात रंगवण्याचा मोह टाळून एक लाडावलेली, घर कामाची आवड, सवय नसलेली अशी सहज वाटणारी व्यक्तीरेखा रंगवलीस हे आवडले.

आपल्या समाजाने स्त्रीची आणि पुरुषाची अशी ठराविक स्वभाववैशिष्ट्य आखूनच दिली आहेत. ती आधी मोडीत काढली पाहिजेत. ४-५ वर्षाचे पोर जरी रडले तरी त्याला घरातील माणसे ( यात स्त्रियाही आल्याच) 'रडतोस काय असा बायकांसारखा?'  म्हणून गप्प करतात. ते मूलही गप्प होते. त्याच्या मनात तेंव्हापासून रडणे हे काही आपले कार्यक्षेत्र नाही हे रुजते. मनोगतावरही शोधाल तर असे उल्लेख सापडतील, एका पुरुष मनोगतीने दुसऱ्या पुरुष मनोगतीला   'रडता काय बायकांसारखे' म्हटलेले. ( किंवा असे म्हणाणार होतो पण मनोगतावर स्त्री मुक्तीवाल्या आहेत ना, म्हणून तसे म्हणू शकत नाही.. वगेरे) त्यांनाही मी लिहिले होते इथे स्त्री-पुरुष समानतावाल्याही आहेत. खुशाल रडा. बघू कोण काय म्हणते ते. रडणे ही काही स्त्रियांची मिरासदारी नाही. पुरुषांचाही तो हक्क आहे.
कथेमुळे पुरुषाची होणारी कुचंबणा पुढे आली. पण समाजातील एकंदरीत उदाहरणे पाहिल्यास स्त्रियांच्या बाबतीत हे जास्त प्रमाणात घडते. या कथेच्या निमित्त्ताने पुरुषवर्गालाही स्त्रियांच्या समस्येची तीव्रता जाणवावी आणि स्त्रियांनाही पुरुषांचा कोंडमारा समजावा.
`भावनावेगाने रडणाऱ्या पुरुषाला कसं सावरायचं ते अजूनही आपल्याला  शिकायचं आहे' याचं कारण हेच की हे अभावानेच घडते आहे. खरं तर असं मनात आलं की आपल्यावर हे शिकायची वेळच येऊ नये. स्त्रियांची दुःखं, कोंडमारा कमी व्हावा यासाठी प्रयत्न करताना पुरुषांचा कोंडमारा, दुःख वाढावीत अशी इच्छाच नको. प्राचींची संख्या वाढू नये.
छाया