गणेशोत्सवात मोठ्या आवाजात "सुखकर्ता दुःखहर्ता" ही मराठी आरती म्हणतो.
ज्यांना मराठी समजते त्यांच्याशी मराठीतच बोलतो. परदेशातही मराठी माणूस भेटला तर त्याच्याशी मराठीतूनच बोलतो...तो कोणत्याही भाषेत बोलला तरी.
संक्रांतीला मुद्दाम सगळ्यांना तिळगूळ वाटून "आमच्यात असं का असतं" हे समजावून सांगतो.
पुरणपोळीसारखे मराठी पदार्थ अमराठी लोकांना आवर्जून खायला घालतो.
(महाराष्ट्रातल्या) कोणत्याही दुकानात किंवा इतरही कुठे सार्वजनिक ठिकाणी मी कटाक्षाने मराठीनेच सुरुवात करतो.
मी चांगल्या मराठीतच बोलायचा प्रयत्न करतो..(म्हणजे प्राज्ञ मराठी हो!)
तसेच हिंदी भाषिकांशी बोलताना काही विवक्षित शब्दांसाठी इंग्रजी प्रतिशब्दांचा आधार न घेता संस्कृतोत्भव मराठी शब्दांचा आधार घेतो.
जेंव्हा जेंव्हा शक्य आहे तेंव्हा लोकांना / नातेवाईकांना / मित्रांना मराठी पुस्तके भेट देतो.
मराठी गाण्यांच्या ध्वनिफिती विकत घेतो. मराठी नाटकांना आवर्जून जातो.
अमराठी प्रदेशात राहणाऱ्या मराठी लहान मुलांशी मराठीतच बोलतो.
चांगली मराठी पुस्तके विकत घेतो.
जिथे शक्य असेल तिथे मराठीतून लिहितो, उदा. सामानाच्या याद्या इ.
मराठी बोलताना आणि लिहिताना शुद्धलेखनाचा आग्रह धरतो.