मराठी बोलतांना कटाक्षाने परकीय शब्द टाळतो, जसे -  ऍडमीशन नव्हे प्रवेश.

परभाषिक/परप्रांतीय लोकांशी शक्यतो मराठीतच बोलतो.

पत्रांवर पत्ता नेहमी मराठीत (देवनागरीत) लिहितो.

सर्व प्रकारच्या कागदपत्रांवर मराठीतच स्वाक्षरी करतो.

नातवंडांना मराठी जुन्या कविता, ओव्या, आर्या, फटके म्हणून दाखवतो/शिकवतो

घराच्या दारावर नामफलकही मराठीच आहे.

कौटुंबिक पत्रव्यवहार मराठीतच करतो

शुध्दलेखनाचे नियम कसोशीने पाळतो.

घरांतील सदस्य व मित्रांच्या बोलण्यांत अशुध्द शब्द आले तर त्यांना टोकतो (त्यांच्या शिव्या खातो) जसें 'श्रीमंती पूजन' नव्हे 'सीमांत पूजन', 'कॉरपोरेशन' नव्हे 'महापालिका', 'पेपर' नव्हे 'वर्तमान पत्र'