गूढ कथांचा एक आपलाच वाचक वर्ग असतो त्यामुळे अशा प्रकारची कथा माणसं कशी स्वीकारतील याबाबत मी थोडी साशंक होते परंतु मिळालेल्या प्रतिसादांवरून खरेच बरे वाटले.

अत्यानंद, मीराताई, आनंदयात्री, चित्त, रोहीणी, अनु, चिकू, साती, वरदाताई, जान्हवी, लिखाळ, सर्वसाक्षी, मैथिली, वैशाली ताई आपल्या सर्वांचे आभार.

तात्या,

आमच्या देवगडात देखील भूतं फार.

रवींद्र पिंग्यांचं(बहुतेक) वाक्य आहे (अस वाटतं, शब्दशः आठवतही नाही. चू. भू. दे. घे.)
"कोंकणांतल्या लोकांना रात्री जेवण झाल्यावर बाहेर खाटेवर बसून दुसऱ्यांची इस्टेट आणि भुतांच्या गप्पा मारायला फार आवडतात."
मग ती देवगडची असोत की मालवणची. ;)

"त्याचा" प्रतिसाद पाहून विशेष आनंद. पुनरागमनाबद्दल स्वागत.

वैद्यबुवा,
गुमनाम है कोई गाणं मला फार आवडतं भिती नाही वाटत. पण जे गाणं ऐकलं की दरदरून घाम फुटतो ते असे --
आं आं आंशिकी में तेरीं जां जां .... ;) (ह. घ्या)

प्राची आणि कारकून पंत,

फक्त नवरा गेल्याचे दुःख का नवे लाभलेले (भूत)अपत्य यात स्त्री कोणाची निवड करेल हा प्रश्न उरतो
तिच्याकडे फार मोठे पर्याय आहेत असं वाटत नाही.

भोमेकाका,

द रिंग पेक्षा "डार्क वॉटर" शी अधिक साम्य दाखवणारी कथा. परंतु अशी "सो कॉल्ड" सत्य घटना (?) ऐकीवात आली होती. 

पंकज जोशी,

शेवटी ती ही भूत झालेली असते, हो ना?
हे वाचकांनी ठरवायचे, गळ्याची मिठी किती घट्ट वाटेल त्यावरून. :)

रावसाहेब,

धारपांच्या 'अनाहूत' या कथेची आठवण झाली.
धन्यवाद.

चिऊ

पिंटुच्या व्याकुळ मनाचा आणि स्वातीच्या ममतेचा योग्य मेळ घालून शेवट केला असता...
तर कदाचित ती गूढ/ भय कथा झाली नसती.

 पुन्हा एकदा धन्यवाद,

-प्रियाली.